Żyjesz, więc płacze.

[BPW]

Otwieram pamiętnik,

I widzę mętlik.

Czytam go sama,

Jak zraniona sercem dama.

 

Ciebie już tu niema,

Zna chyba ten fakt cała Ziemia.

Ja zapłakana,

Siedzę skulona, zapomniana.

 

Nie zapomnę,

Moje życie nie będzie skromne.

Nie będę zależna,

Nie chcę być fajna.

 

Trudno mi się Cię wyzbyć,

Ale muszę jakoś żyć.

Złamałeś szczebel w mojej drabinie,

Mówiąc, że wszystko przeminie.

 

Teraz jestem jak mała łódka,

Lub bez klucza kłódka.

Na przeogromnym oceanie,

Zawieszona na zamkniętej bramie.

 

Bezużyteczna swoją prostotą,

Chodzącą pod skręconą drogą.

A, ty mnie nie pamiętasz,

Nie pamiętając na mnie zerkasz.