Ogród pamięci

[Daniel Głowacki]

Ogród pamięci 

W moim ogrodzie życia czarnoziem 
Często workami smutku nawożę 
Przeleciał czarny motyl przechodzień 
Róża odstrasza kolcami jak noże

 

W moim ogrodzie uschły już kwiaty 
Tych marzeń które i ja kiedyś miałem 
Które sadziłem w ziemi przed laty 
I złudzeniami wciąż podlewałem 

 

W moim ogrodzie czas jak oprawca 
Cęgami szarpie duszę i ciało 
Wyrosły guzy żelazne na ławce 
Gdy tylko na niej odpocząć chciałem 

 

W moim ogrodzie nie ma poranka 
I promień słońca nigdy nie świeci 
W pozamykanych szczelnie altankach 
Krzyk słychać molestowanych dzieci 

 

W moim ogrodzie uschnięte drzewa 
Wciąż broczą łzami srebrzystej rtęci 
W moim ogrodzie ptak nie zaśpiewa 
W moim ogrodzie..W mojej pamięci 
D.G.

[Gość]

@Daniel Głowacki Nie jestem przekonany, czy to był dobry pomysł, by wplatać te "molestowane dzieci". Wiersz jest pełen pięknych, lirycznych metafor, aż tu nagle jeb, dostaje się w głowę taką bezlitosną dosłownością. Już nawet nie o treść mi chodzi, ale o spójność klimatu.

[heks]

@error_erros no i tak chodził za mną od wczoraj, zastanawiałem się co mi tu nie pasuje, wiersz sam w sobie bardzo dobry...ale.

Może niekiedy warto napisać słowo lub dwa mniej.

Pozdrawiam autora.