Zakała

[Pradzi]

Nie znam dnia, ni tym bardziej godziny

Mimo to policzony mój czas

Czuję się jak zakała rodziny

Między słowami utkwiwszy gdzieś

 

Choć wiem, że życie cudem jest

Moje depresji miewa smak

I nawet kiedy będę sam

Nie zmienię się, to nie mój świat

 

 

 

Nie znam słów, co sens głębszy dziś mają

Wiele zbyt podzielonych jest zdań...

Jeden z tych, co usilnie ufają?

Może kiedyś, lecz coraz już mniej...

 

Choć wiem, jak straszną trwogą jest

Samotność - pocieszenia brak

Więc nawet jeśli powiem, że

Dam radę - wiele zbyt już strat

 

 

 

Są takie dni, że chciałbym móc raz tak po prostu zasnąć

I jeśli już obudzić się, to gdzieś zupełnie indziej

Dosyć mam tych dobrych rad

I zmarnowanych dotąd lat

I tak mi z tego nic nie przyjdzie...

Nic z tego nie wyjdzie...

 

 

 

Nie znam Cię i choć chętnie bym poznał

Ty i tak przecież nie chcesz mnie znać

Ileż jeszcze żem w życiu nie doznał...

Jak przekleństwo i niczym w piach krew...

 

Choć wiem, jak straszną trwogą jest

Samotność - pocieszenia brak

I nawet kiedy będę sam

Nie zmienię się, to nie mój świat

Choć wiem, że życie cudem jest

Depresji gorzki miewa smak

Więc nawet jeśli powiem, że

Dam radę - wiele zbyt już strat

[[email protected]]

@Pradzi "Samotność w przekonaniu ludzi, najgorszy sposób cierpienia." - Janusz L. Wiśniewski.

Pozdrawiam Pradzi.