Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Jesteś daleko, a może — blisko?

 

Wiesz, patrzyłem dzisiaj w jaskrawe słońce, poprzez kryształy łez czerwcowej ulewy…

 

Podwójna tęcza…

 

Mosty

znikąd…

 

… donikąd…

 

Potoki dusznego powietrza, mdława woń dojrzałych kwiatów…

Prześwity w cienistych smugach…

 

Ptaki…

 

Gdzie jesteś?

 

Szedłem przed siebie,

okryty mrokiem

chwilowej nawały…

 

Przyjdź…

 

(wiem, jesteś bardzo zajęta)

 

Tak po prostu,

w tajemnicy

przed światem…

 

Nikt nas

nie ujrzy,

nie usłyszy…

 

… nie pojmie…

 

Spłoniemy w sobie,

okryci jedynie

— drżeniem łkającego świtu…

 

Choć raz…

 

Czekam pod zegarem, na rozsłonecznionym placu…

 

Mogłaby to być

nasza schadzka…

 

Ja, w garniturze…

Ty, w zwiewnej sukience…

 

Twoje włosy lśniłyby plamami słońca… Wyostrzone oczekiwaniem, skupione w źrenicach

oczy…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-06-05)

 

 

 

Edytowane przez Arsis (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Pisanie rzeczywiście dobrze wypada. Czasami czytam Ciebie, chyba już pod którymś Twoim wspomniałam o tym. Mnie ciężko/niewygodnie czyta się tak porozbijaną formę. 

Bardzo rozwlekasz treść, masa kropek, "urywasz" niektóre frazy, które z powodzeniem mogłyby zaistnieć jako wspólny wers, ale wola Twoja, co i jak ma być.

Jednym słowem... treść tak, forma - NIE. Popróbowałam na boku... podam,

chyba nie urażę, niczego nie musisz zmieniać, jeśli wolisz układ jw.

jednak wdzięczna będę za odpowiedź... :)

 

jesteś daleko a może blisko
wiesz patrzyłem dzisiaj w jaskrawe słońce 
poprzez kryształy łez czerwcowej ulewy
podwójna tęcza mosty znikąd
donikąd

 

potoki dusznego powietrza 
mdława woń dojrzałych kwiatów
prześwity w cienistych smugach
ptaki

 

gdzie jesteś
szedłem przed siebie okryty mrokiem
chwilowej nawały przyjdź
tak po prostu
w tajemnicy przed światem

 

nikt nas nie ujrzy nie usłyszy
nie pojmie spłoniemy w sobie

okryci drżeniem łkającego świtu
choć raz

 

czekam pod zegarem
na rozsłonecznionym placu
mogłaby to być nasza schadzka
ja w garniturze 
ty w zwiewnej sukience

 

Arsis... wybacz mi, ale na "sukience"  zakończyłabym treść całości.

Pozdrawiam.

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... nie szkodzi...:) Czytam, że Sennek też akceptuje formę, jw. a ja, wolałabym bardziej ścieśnione, huzarc 

również... Szkoda, że Arsis zamilkł.. :( no i... zapomniałam o czymś przy mojej wizycie...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Każdego z nas dopada jakaś niemoc, a tej twórczej chyba doświadczył każdy poeta. I choć to dołujące uczucie z pewnością minie. Trzeba cierpliwości. Natchnienie pojawia się często w ułamku sekundy, wystarczy maleńka iskierka.  Papier zaczeka, jest cierpliwszy od człowieka. Pozdrawiam.
    • Ach ta zmiana czasu:) Doskonale ją osadziłaś w pierwszej cząstce, w dodatku w parze z Vivaldim. Cóż chcieć więcej...  Całość świetna, niezwykle klimatyczna, nie mówiąc o puencie, która w ujmujący, subtelny sposób oddaje upływ czasu. Bardzo mi się podoba takie obrazowanie. Piękny wiersz. Pozdrawiam. 
    • @Nata_Kruk @Leszczym @Berenika97 pięknie Wam dziękuję za komentarze. Wasze słowa i interpretacje są bezcenne.   @Nata_Kruk @Berenika97 dziewczyny  trafiłyście w punkt z komentarzem.    @piąteprzezdziesiąte @iwonaroma @huzarc dziękuję za obecność i uznanie wierszydła. Pozdrawiam. 
    • @Berenika97 ... nie każdy brak słów ...   milczenie  wplata się w myśli  chciałoby powiedzieć … skąd wziąść śmiałość  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego popołudnia     
    • Pogodziłem się z samotnością przez pewien czas się gniewała gdy uprawiałem miłość z miłością ona na mnie z tęsknota czekała przepraszam wybacz już wracam wzięła mnie czule w ramiona staliśmy tak we dwoje od końca w milczeniu godząc się bez słowa ona najwierniejsza z wiernych zawsze każdą miłość wybacza moja przyjaciółka wróg zakochanych gdy uczucie umiera do niej powracam i znowu jest nam dobrze razem chociaż czegoś ciągle brakuje kiedy z nią jestem o innej marzę gdy innej nie ma ją akceptuję lecz kiedyś znowu samotność zdradzę
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...