Prometeusz

[Father Punguenty]

Niezłomny, kto żelazem i twardą skałą skuty,

Olimpu ogień święty, w zapale serca skradł.

Konając z bólu wiecznie, jak nędzny gad wypluty,

Gdy ptak okrutny kłując, wątrobę z boku jadł.

 

Gdy znosił te katusze, bez końca pieśni szeptał,

Przeklinał podłych bogów i podstępny los.

Bezsilny na Dzeusa, co żywot marny zdeptał,

Nie wiedząc wprzódy, czyja zadała ręka cios.

 

Kiedy na ziemię patrzył i plemię ulepione,

I na Pandory pięknej, podstępny, srogi dar,

Choć zetrzeć chciał nieszczęścia utrapione,

Straszliwy zapadł wyrok i łańcuch ciało rwał. 

 

Niepomny boskich darów zaś człowiek uciskany,

Nieskory do podzięki w hardości swojej tkwił.

Ofiarą gardząc w duchu, złożoną przez tytany,

Przepychem się otaczał, a w duszy ciągle gnił.

 

Przez kaprys Posejdona spienione fale pędzą,

A od wiek wieków wicher, Kaukazu rzeźbi grań.

Obsypie kogoś złotem, obdarzy innych nędzą.

Złem karmi, zło pożera ten podły, ziemski stan.

 

Chciwością napełniony i żądzą człowiek marny,

Na bieg historii ślepy, co swych dobiega końc,

Obrócił świat w perzynę i nędzny poległ martwy,

Zaś pusta, zimna Ziemia krążyła wokół słońc.

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

(wersja udźwiękowiona)

Edytowane 13 Stycznia 2023 przez Father Punguenty (wyświetl historię edycji)