(Nie)ostatni raz, część 12

[Michail]

Gdy dobiegł do swojego pokoju, gwałtownie otworzył drzwi i wpadł do środka. Usiadł ciężko w fotelu, podczas gdy myśli i emocje wciąż prowadziły wyścig. Przyspieszając.

Widział wewnętrznymi oczami wiele scen i wydarzeń z ich życia. Tych dopiero przeżytych i tych bardziej odległych w czasie. Sprzed sytuacji granicznej, która o mały włos stałaby się jego udziałem. Przesuwały mu się w pamięci te sprzed kilku tygodni i, nie wiadomo dlaczego, te z jednego z poprzednich wcieleń. Dziwnym trafem znów z siedemnastowiecznej Rzeczypospolitej - w istocie Trojga Narodów - z czasów bycia rycerzem na służbie księcia Jeremiego Wiśniowieckiego. Nosił wtedy nazwisko Zaruski i był żonaty z nią właśnie. Z Anną. Tyle, że wtedy, w tamtej inkarnacji, umiała wybierać. Prawdziwie kochać i być wierną. Przypomniał sobie, jak przybrana w męskie szaty towarzyszyła mu w niejednej bitwie, za cichym przyzwoleniem księcia pana.  Słusznie zwanego oświeconym, bo przecież wiedział o wszystkim. Jak zawsze wtedy spoglądał na nich bacznie. 

Widział jakby z boku - choć zarazem będąc w bitewnym ścisku - jedną z potyczek z Kozakami pod Zbarażem. I niepomierne zdziwienie pana Podbipięty, gdy razem siekli i ścinali walczących o swoje prawa powstańców. Obaj widzieli, jak jej twarz nabierała wtedy wyrazu zaciekłości, dziwnym sposobem będąc jednocześnie piękną i dziką. Na który to widok pan Longinus wzrok odwracał. Pewnie powtarzając sobie, że patrzeć hadko. A on? Południowa krew - myślał o niej wtedy. Chociaż kto wie - dodawał zaraz. Może w nieznanym mi wcieleniu była wojowniczką? Obeznaną z wojennym rzemiosłem mieszkanką dalekiego kraju? Może właśnie północnego, jak Szwecja?   

Że też musiała tak pogubić się w międzyczasie, westchnął ciężko.

Wszystko przez słuchanie złych emocji. I przez ten jej cholerny upór, z którym już wonczas miewali trudności.     

I przez który... 

 

Voorhout, 7 lutego 2021            

Edytowane 1 Czerwca 2021 przez Michail
Literówki (wyświetl historię edycji)