Tępy Ołówek

[Dekaos Dondi]

To prawda. Trudno ukryć ów fakt. Jestem tępym ołówkiem. Niezaprzeczalnie. Spłaszczona, grafitowa główka, ledwo wystaje poza dolne obrzeże drewnianego stożka. Mam z tego powodu lekko przechlapane.

 

Ostatnio na ten przykład, trysnęło atramentem. Niby omyłkowo, lecz akurat w moim kierunku. Coś na kształt zeppelina z anoreksją, nasikało na ledwo widoczny czubek. Durne wieczne pióro. Wyobraża sobie, że będzie wiecznie drapać biel. Nawet poza horyzont piórnika, a zaś biurka.

 

Właściwie nie mam pretensji. Spojrzało, oszacowało i podjęło prześmiewczą decyzję, zgodną z stanem faktycznym, dosadnie widzianym. Nie dziwię się, że akurat taką. Wyglądam jak wyglądam. A czym zdecydowało? Jak zwykle. Rozdziawioną stalówką z sarkastycznym błyskiem, na chropowatej gładkości.

 

Jest jeszcze linijka. Ta cały czas napierdala o tej koślawej, okrągłej dziurce, pustej w środku. Wychwala otworek, poza swoją miarę. Nie rozumiem, jak się można zachwycać czymś, co do mierzenia, nie jest w ogóle potrzebne.

 

Mam jeszcze wesoło na smutno z niekształtną gumką. Z nią to wszyscy mają. Wciąż narzeka i często się maże. Nie tylko siebie. Wszystkich nas, bo rysować nie mogę, a coś musi. Cyrkiel omija szerokim łukiem.

 

No właśnie. Cyrkiel ciągle rozwarty, jakby chuć w kącie dyndała pomiędzy. Rysuje w kółko, kółka. Naiwnie wierzy, że w końcu kwadrat mu wyjdzie. Akurat. Ale co mi tam. Nie będę robił z niego sieroty i odbierał matkę głupich. Jemu to rysika wystarczy na długo. Kiedyś jak spał po kolejnym kółeczku, chciałem wyszarpnąć rysik z metalowego zgryzu ryjka, swój wypluć i w pustą dziurkę włożyć jego, ale mnie dziabnął przez sen nieśpiącym ochroniarzem, to znaczy: szpikulcem, w ściankę podłużnego sześcianu.

 

No i temperówka. Miałem z nią najwięcej wspólnego. Do dziś. Teraz coś ją napadło i stoi wciąż na sztorc. Dlatego jestem taki tępy. Udostępnić dziurki nie chce. Wiem, kiedyś postąpiłem jak ostatni… no powiedzmy, przedostatni cham i naskarżyłem na nią piórnikowi. Powiedziałem, że ona po to jest, żeby mógł w nią wejść. Że to taka jej tożsamość. A on nawet nie raczył odpowiedzieć, tylko mnie walnął drewnianym bokiem, aż odskoczyłem na ostrze cyrkla. Teraz mnie szpecą dwie widoczne bliznoślady. A zestrugać nie ma czym.

 

Dzisiaj usłyszałem głos Wielkiego Rysownika. To znaczy nie bezpośrednio. Mówił do nich, a oni powtarzali. Tacy byli przejęci.

 

Możecie temu zaradzić. Proście, a będzie wam dane. To wyjdzie ogółowi na dobre.

 

Więcej nie zrozumiałem, bo doznałem wizji. Ciekawe, czy się spełni.

 

Wszyscy na mnie dziwnie patrzą. Otaczają z możliwych stron. Cyrkiel, linijka, gumka, nawet piórnik coraz bliżej. Mam złe przeczucie… o cholera… nie takie złe. Słyszę wielkie bum! To temperówka leży poziomo, z wywaloną na zewnątrz czeluścią dziurki. Aż mi grafit wewnątrz pęcznieje i robi się twardszy niż jest. Łapią mnie za długość i wtykają czubek, w powabną, stożkową czeluść, gdzie czeka na mnie pieszczotliwe ostrze.

 

Po chwili wiruję jak wariat. Balsam doznań wszelakich. A oni jeszcze pomagają kręcić. Drewniane obrzeże rysika cofa się do tyłu, a ten wychodzi na zewnątrz. Cały goły i szary. Odsłonięty doszczętnie. A najważniejsze, że nie pęka. Ponadto, schodzą ze mnie cienkie, kręcone wstążeczki. Muskają, pieszczą, skrzypią, aż w końcu… jestem ostry na końcu i zostaję wyciągnięty.

 

Niestety. Nie jest mi dane nacieszyć się wyostrzeniem. Łapią mnie i coś mną piszą, na łanie białej kartki. Niby to moje przeznaczenie, ale nie mogli to piórem pisać lub drugą osobowością cyrkla? Widocznie Wielki Rysownik, dał im takie wytyczne.

 

O cholera. Jak fajnie. Znowu jestem w temperówce. Widocznie mnie stępili.

 

Ponownie wyciągają na zewnątrz.

Piszą na kolejnej kartce.

 

I znowu to samo.

 

Wewnątrz.

Na zewnątrz.

 

I tak na przemian.

No nie. Co za dużo, to nie grafitowo. Ledwo zipię. Już mnie prawie nie ma. Króciutki jestem. Ostatkiem sił – bo wreszcie mam czas – czytam, co tam za prośby mną nabazgrali, na wielkiej ilości kartek:

 

O Wielki Rysowniku. Okaż nam łaskę. Zrób coś z naszym ołówkiem. Nie chcemy mieć tępego, tylko zaostrzonego. Obiecałeś, że wtedy wszystko ulegnie poprawie. Nawet wspólne waśnie, takie czy inne. Zatem spraw, żeby zawsze miał ostry czubek.

 

Hmm – myślę sobie – chyba coś poszło nie tak… zresztą nieważne. Nie mój problem. Może to i lepiej. Jestem co prawda, kupą drewnianych ścinek z grafitową posypką, ale na pewno nie… tępym ołówkiem.

 

Edytowane 30 Maja 2021 przez Dekaos Dondi (wyświetl historię edycji)