(Nie)ostatni raz, część 11

[Michail]

Nie musiał mówić strażnikowi, do której celi zmierza. Zajęta była tylko jedna. Przez nią właśnie. 

Podszedł i spojrzał przez przezroczystą, pulsującą w półminutowych odstępach energetyczną barierę. Usłyszawszy kroki, podniosła wzrok i uchwyciła  jego spojrzenie. Było smutne i zrezygnowane. Podobnie jak jej.

- Ale się porobiło, co? - zapytała cicho, odwróciwszy powoli głowę. 

- Porobiło się - potwierdził.

Przysunął sobie stojące kilka kroków dalej krzesło, usiadł i ponownie spojrzał na nią. Poczuła, że patrzy, ale nadal wpatrywała się w podłogę.

- I co teraz? - zapytała równie cicho.

- Blade mam pojęcie. Wciąż zastanawiają się, co z tobą zrobić - odpowiedział. 

- Nie pytam o nich - pokręciła głową - ale o nas.

W pierwszym odruchu chciał się żachnąć, niemniej powstrzymał się.

Spojrzał na nią, po chwili odwrócił wzrok, walcząc z emocjami i myślami. Wreszcie z powrotem przeniósł na nią spojrzenie.

- Nas? - zapytał powoli. - Nas? 

- Nadal mnie kochasz - odpowiedziała tak samo wolno. - Czuję to, nie zaprzeczaj. 

Teraz on pokręcił głową. 

- To prawda - celowo uniknął dodania "masz rację" - ale to moje uczucie. Mocno nadszarpnięte przez twoje... wiesz, przez co - porzucił zamiar przypominania sobie i jej tego, do czego mało brakowało, a doszłoby wczoraj. I wcześniej kilka dni temu. 

- O twoje nie pytam - dodał twardszym tonem. - Wszystko jest jasne, niestety. Ech... - westchnął.

Gdy milczała, kontynuował tym samym tonem. - Musiałaś, tak? Nie mogłaś inaczej?

- Nie mogłaś?! - powtórzył równie twardo po kolejnej chwili. - Tym razem zepsułaś wszystko.

Na dźwięk tych słów poderwała głowę. Łzy, jedna za drugą, zaczęły płynąć po jej twarzy, a wargi poczęły się trząść. Moment później drżenie udzieliło się dłoniom. Usiłowała powiedzieć coś na swoją obronę, ale i umysł, i słowa przestały nagle być posłuszne. Tylko łzy w coraz większym stopniu słuchały emocji.

Naraz poczuł, jak na duszy robi mu się jeszcze ciężej. Trudno mu było dłużej znosić jej obecność. Nie mógł już na nią patrzeć.

- Muszę iść! - rzucił, zrywając się z krzesła. - Przepraszam cię! 

Chciała go zatrzymać, ale słowa wraz z umysłem nadal trzymały się ciszy. Z uporem równym jej uporowi. Także nogi odmówiły posłuszeństwa, by unieść resztę ciała i uczynić w jego stronę chociaż gest. 

Kroki unosiły go szybko, aż ucichły kilkadziesiąt metrów dalej. 

 

Voorhout, 14 stycznia 2021         

      

Edytowane 29 Maja 2021 przez Michail
Literówka (wyświetl historię edycji)