Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Poróżnienia między mną a @Gosława nie ma.

 

Nieporozumienie wynika z mojej winy, bo poczułem, że w dyskusji komentarzy udałem się o jeden most za daleko. Winy Renaty nie ma tu żadnej.

 

Jeżeli wiersz się spodobał DZIĘKUJĘ Kłaniam się ☺

Człowieku nie kompromituj się. Zacząłeś jakąś dyskusję o palnikach do mojej moralności osobistej. Czy to jest tekst o palnikach, moralności i pasach cnoty? JAKIEŚ WYTRYCHY CHCESZ DO MNIE INNYM INTERNAUTOM pożyczać. Przecież to jest absurd. Się dziwisz mnie że reaguję. Moje ego zostaw mnie. Ja twojego nie tykam. 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Tomasz Kucina Pan nie o takich rzeczach jak palniki piszę i jest ok:) w końcu to portal literacki, czyż nie. Proszę mi tu napisać, gdzie w moim wpisie znajduje się słowo "moralność" i w dodatku Pańską? To oczywiste nadużycie, wynikające zadawnionej awersji do mnie i pewnie innych przyczyn, których źródeł badań nie mam powodu. A Pańskie słowo koleś to miało dotknąć "mojego", czy "pańskiego" ego. 

Proszę czytać dosłownie to co zostało przeze mnie napisane, w dodatku nie do Pana na temat tego co można zrobić, gdy klucz do pasa cnoty się zgubi. A jeśli Pan odczytuje to w kategoriach zamachu na Pańską osobę, to tylko wypada mi z zakłopotaniem współczuć. I na tym kończę, mając nadzieję, że nie będzie Pan dążył do dalszej eskalacji wyimaginowanego przez siebie sporu.  Życzę Panu wszelkich sukcesów i zrozumienia jako twórcy. 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To jest dramat. Pisz gdzie chcesz i o czym chcesz. Tylko nie pożyczaj palników do pasów cnoty w moim kontekście. Bo ja w dyskusjach --> dyskutuję pod tekstami autorów albo u siebie. Lecz nie eskaluje w konfliktach używając osób trzecich. Po co ten palnik chciałeś użyć po co? Skoro nie przeszkadzała ci moja moralność? Bo Renata użyła tej metafory dla zaakcentowania braku potrzeby i konieczności musztrowania mojej moralności w osobistym zakresie? Ba, winę za wszystko wziąłem na klatę?  I ja z nią doszedłem do porozumienia w dyskusji. A ty co chciałeś tym palnikiem otwierać. No co. Napisz. Gdzie dążysz w tej nielogicznej dyskusji. W kozi róg się zapędzasz. Działam na twoją korzyść, ale widzę nie rozumiesz. 

Nie, nie Valerio, to jest za gruba metafora. Metrem nad ocean nie zajedziemy. Żyjemy, poruszamy się w perspektywie portalu poetyckiego. To nie jest oceaniczna zażyłość. To portalowe literki. Słowa, komentarze, wiersze ☺

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Tomasz Kucina Ja elegancko chciałem zakończyć dyskusję. Ale Panu to nie wystarcza, taki Pan wróg eskalowania nieporozumień jest. Nie jest jest Pan pępkiem świata, aby doszukiwać się wszędzie kontekstów, które w Pana godzą i to jest zaiste dramat, więc proszę sobie oszczędzić tych erystycznych figur i gniewnych póz. 

Gdybym chciał swoją wypowiedź odnieść do Pana wprost, to bym to zaakcentował, więc skoro tego nie zrobiłem, to proszę wyciągać z tego logiczne wnioski, a nie ustawiać się w pozycji ofiary. I ewentualna Pańska moralność, czy dyskusja o tym, szczególnie z osobami trzecimi mnie nie interesuje, jest to Pańska sprawa osobista i nic w mojej wypowiedzi na to nie wskazuje, abym miał inne stanowisko, to pańska zła wola dopowiada te fałszywe tropy. 

I dobrze wiedzieć przy okazji, ze Pan ma ze mną konflikt, punkt za szczerość. Ale nie zwracałem się ani do Pana, ani Pana kontekst i moralność nawet tłem mej wypowiedzi nie była. Pańskie urazy przysłaniają to co jest napisane bardzo prostym zdaniem, dotyczącym tego co zrobić, jak zgubi się kluczyk od pasa cnoty, a jak Pan do tego dopowiada całą paranoiczną opowieść dotyczącą siebie, odnosi to wprost do siebie to już nie jest to nawet problem literacki, ale innego rodzaju. Dał się Pan sprowokować, bo żywiąc do mnie moc zlej woli, myśli, że ja takimi samymi kategoriami do Pana podchodzę, a nic bardziej mylnego. Ponowienie apeluję o powściągliwość, kilka głębszych oddechów i oszczędzania słów na układanie utworów zgodnie z powołaniem i talentem. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ale mi się tu zakamuflowałaś wśród innych komentarzy. Jedno zdanie a ile esencji i miłego kontekstu. Dziękuję ci ślicznie. Jesteś mistrzynią skrzętnie i misternie ukrytej metafory. Mam na myśli twoje teksty Wiesz, że to zauważam. Pozdrawiam ☺

Stop. Nie przeczytałem Serio. OMG ☺☺

Opublikowano

@Tomasz Kucina Ja się żegnam, ale Pan nie potrafi odpowiedzieć, jak to ludzie kulturalni robią w odpowiedzi, a zwroty są powszechnie znane. Za to drażni dalej sytuację i piwo jakie naważył podsuwa do konsumpcji Moderacji. Więc skoro, ponownie ja powiem Panu honorowo, wszystkiego dobrego i pożegnam Pana, to mogę oczekiwać, że Pan odpowie w podobnym tonie do mnie bez dylematów. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nowa kuchnia piszesz? Nie koniecznie ze mnie zaraz taki prekursor cukiernik, Dag

 

Wiersz mój bardziej współczulny, w miarę łagodny, trochę subiektywnie podeszem do komentarzy, w tych komentarzach próbowałem nałożyć na siebie samego pewne samoograniczenia co do wycieczek zbyt odważnych i osobistych do pań które cenię,  Jak zapewne doczytałaś.

 

Pewnie niepotrzebnie.

 

Bo przecież liryka ma swoje prawa i swobodę interpretacji. Czego teraz żałuję, no ale czasem wyłazi ze mnie ten purysta moralności.

 

Skoro uczta dla kubków smakowych i oczu - ślicznie dziękuję, dokładam przyjacielskie serduszko ❤ Nasza ulubiona Poetesso!

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ach nieziemsko referujesz. Zatem jesteś mi Drzewem i naturą Duszko!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Na pewno bywam blisko twojego uduchowienia. Skoro tak ślicznie to spinasz w klamry komentarza. To dobrze że ufasz naturze. Twój naturyzm i ekologizm zostawia ślady także w moich wrażeniach.

 

Sumienie masz czyste jak łza. Czytam to wszystko w twoich wierszach. Jesteś wzbogacona w liryczną platynę i złoto od wewnątrz. 

Czekan w skały - góra mięknie. Świetnie, że tam dotleniasz swoją wenę. Pozdrawiam ☺

 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To dobrze, że ta literówka się wydarzyła. Bo przy okazji PRAWDĘ NAPISAŁAŚ. Dajmonion (to taki mistyczny duch lirycznej prawdy) poprowadził twą rękę w komentarzu. 

 

A jakie plenery w załączniku? - ojej - przestrzeń Was urzeka. Mozolna czasoprzestrzeń. Musi mobilizować do pisania wierszy. Pozdro!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Mnie proszę nie liczyć. Policzcie sobie nawet psa, kota czy świnkę morską. Ale beze mnie… Że co? Że co się ma wydarzyć? Nie. Nie wydarzy się nic ciekawego tak jak i nie wydarzy się nic na płaskiej i ciągłej linii kardiomonitora podłączonego do sztywnego już nieboszczyka.   I po co ten udawany szloch? Przecież to tylko kawał zimnego mięsa. Za życia kpiarsko-knajpiane docinki, głupoty, a teraz, co? Było minęło. Jedynie, co należy zrobić, to wyłączyć ten nieustanny piskliwy w uszach szum. Ten szum wtłaczanego przez respirator powietrza. Po co płacić wysoki rachunek za prąd? Wyłączyć i już. A jak wyłączyć? Po prostu… Jednym strzałem w skroń.   Dymiący jeszcze rewolwer potoczy się w kąt, gdzieś pod szafę czy regał z książkami. I tyle. Więcej nic… Zabójstwo? Jakie tam zabójstwo. Raczej samobójstwo. Nieistotne z punktu widzenia rozradowanych gówniano-parcianą zabawą mas. Szukać nikt nie będzie. W TV pokazują najnowszy seans telewizji intymnej, najnowszy pokaz mody. Na wybiegu maszerują wieszaki, szczudła i stojaki na kroplówki… Nienaganną aż do wyrzygania rodzinkę upakowaną w najnowszym modelu Infiniti, aby tylko się pokazać: patrzcie na nas! Czy w innym zmotoryzowanym kuble na śmieci. Jadą, diabli wiedzą, gdzie. Może mąż do kochanki a żona do kochanka... I te ich uśmieszki fałszywe, że niby nic. I wszystko jak należy. Jak w podręczniku dla zdewociałych kucht. I leżących na plaży kochanków. Jak Lancaster i Kerr z filmu „Stąd do wieczności”? A gdzie tam. Zwykły ordynarny seks muskularnego kretyna i plastikowej kretynki. I nie ważne, że to plaża Eniwetok. Z zastygłymi śladami nuklearnych testów sprzed lat. Z zasklepionymi otworami w ziemi… Kto o tym teraz pamięta… Jedynie czarno białe stronice starych gazet. Informujące o najnowszych zdobyczach nauki. O nowej bombie kobaltowej hamującej nieskończony rozrost… Kto to pamięta… Spogląda na mnie z wielkiego plakatu uśmiechnięty Ray Charles w czarnych okularach i zębach białych jak śnieg...   A więc mnie już nie liczcie. Idźcie beze mnie. Dokąd.? A dokąd chcecie. Na kolejne pokazy niezrównanych lingwistów i speców od socjologicznych wynurzeń. Na bazgranie kredą po tablicy matematyczno-fizycznych esów-floresów, egipskich hieroglifów dowodzących nowej teorii Wielkiego Wybuchu, którego, jak się okazuje, wcale nie było. A skąd ta śmiała teza? Ano stąd. Kilka dni temu jakiś baran ględził na cały autobus, że był w filharmonii na koncercie z utworami Johanna Straussa. (syna). Ględził do telefonu. A z telefonu odpowiadał mu na głośnomówiącym niejaki Mariusz. I wiedzieliśmy, że dzwonił ktoś do niego z Austrii. I że mówi trochę po niemiecku. I że… - jest bardzo mądry…   Ja wysiadam. Nie. Ja nawet nie wsiadłem do tego statku do gwiazd. Wsiadajcie. Prędzej! Bo już odpala silniki! Ja zostaję na tym padole. Tu mi dobrze. Adieu! Poprzytulam się do tego marynarza z etykiety Tom of Finland. Spogląda na mnie zalotnie, a ja na niego. Pocałuj, kochany. No, pocałuj… Chcesz? No, proszę, weź… - na pamiątkę. Poczuj ten niebiański smak… Inni zdążyli się już przepoczwarzyć w cudowne motyle albo zrzucić z siebie kolejną pajęczą wylinkę. I dalej być… W przytuleniu, w świecidełkach, w gorących uściskach aksamitnego tańca bardzo wielu drżących odnóży… Mnie proszę nie liczyć. Rzekłem.   Przechadzam się po korytarzach pustego domu. Jak ten zdziwaczały książę. Ten dziwoląg w jedwabnych pantalonach, który po wielu latach oczekiwania zszedł niebacznie z zakurzonej półki w lombardzie. Przechadzam się po pokojach pełnych płonących świec. To jest cudowne. To jest niemalże boskie. Aż kapią łzy z oczu okrytych kurzem, pyłem skrą…   Jesteś? Nie. I tam nie. Bo nie. Dobra. Dosyć już tych wygłupów. Nie, to nie. Widzisz? Właśnie dotarłem do mety swojego własnego nieistnienia, w którym moje słowa tak zabawnie brzęczą i stukoczą w otchłani nocy, w tym ogromnie pustym domu. Jak klocki układane przez niedorozwinięte dziecko. Co ono układa? Jakąś wieżę, most, mur… W płomieniach świec migoczące na ścianach cienie. Rozedrgane palce… Za oknem jedynie deszcz…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-03)    
    • @m1234wiedzialem, że nie zrozumiesz, szkoda mojego czasu. Dziękuję za niezrozumienie i pozdrawiam fana.   PS Żarcik etymologiczny od AI       Etymologia słowa "fun" nie jest w pełni jasna, ale prawdopodobnie wywodzi się ze średnioangielskiego, gdzie mogło oznaczać "oszukiwanie" lub "żart" (od XVI wieku). Z czasem znaczenie ewoluowało w kierunku "przyjemności" i "rozrywki", które są obecnie głównymi znaczeniami tego słowa.  Początkowe znaczenie: W XVI wieku angielskie słowo "fun" oznaczało "oszukiwanie" lub "żart". Ewolucja znaczenia: W XVIII wieku jego znaczenie ewoluowało w kierunku "przyjemności" i "rozrywki". Inne teorie: Istnieją spekulacje, że słowo "fun" mogło pochodzić od średnioangielskich słów "fonne" (głupiec) i "fonnen" (jeden oszukuje drugiego). 
    • Po drugiej stronie Cienie upadają    Tak jak my  I nasze łzy    Bo w oceanie nieskończoności  Wciąż topimy się    A potem wracamy  Bez śladu obrażeń    I patrzymy w niebo  Wszyscy pochodzimy z gwiazd 
    • na listopad nie liczę a chciałbym się przeliczyć tym razem
    • Dziś dzień Wszystkich Świętych: Na płótnach ponurych I tych uśmiechniętych, Ale wspomnij zmarłych, Nie tych, co tu karły, – Co drzwi nieb otwarli! Choć w spisach nie ma, Bo jakieś problema... – Na dziś modlitw temat!?   Ilustrował „Grok” (pod moje dyktando) „Nierozpoznany święty”.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...