Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Stalingrad 19.11.1942


Rekomendowane odpowiedzi

Nie tak zaraz polegli, ale musieli zostać, szef kazał. To oblężenie było okrutne... Zima często zbierała większe żniwo niż naboje. Bardzo podoba mi się, że opisujesz zdarzenia historyczne. 

A wracając do Twojego "Nalotu"; kilkadziesiąt metrów od domu moich rodziców, na skraju lasu, znaleziono kilka dni temu 700kg niewybuchu, pozostałości po bombardowaniach. Po tylu latach piloci o sobie przypominają. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1 Ogrom walk na froncie wschodnim  w latach 1941-45 jest przytłaczający. Miliony ludzi  i sprzętu zaangażowanych w najbardziej krwawą i zażartą kampanię w dziejach. Jest to dla nas coś trudnego do wyobrażenia, gdy możemy na te czasy patrzeć przez perspektywę teraźniejszości i optykę naszych problemów.

Historia to niewyczerpana skarbnica dla rozumienia nas samych.  

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1 na tytle wzięli, że Niemcy pochłonięci ideą zdobycia Stalingradu skupili 6A i większość 4APanc. w Stalingradzie, odsłaniając skrzydła, co było zachętą do wykonania klasycznego uderzenia, w celu odcienia szpicy od zaplecza. Rosjanie swoją postawą sprowokowali emocje Hitlera, aby odsłonił skrzydła od sierpnia 1942 oparcie broniąc rejonu Stalingradu, że Niemcy wykrwawili się. Stalingrad 1942/43 to idea Verdum, która do zguby doprowadziła III rzesza, a dowódca późniejszej 8 AGw - gen, Czukow, który oparł się Niemcom w Stalingradzie w roku 1045 brał udział w głównym natarciu na Berlin. Taka jest historia.  

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@huzarc Tak, wiele czytałem w tym "Utracone zwycięstwa" Mansteina, który bardzo krytycznie pisał o Hitlerze, oskarżając go o klęskę pod S, którą zresztą H wziął na siebie. Problemem był długi front, a Niemcy obsadzali go Rumunami, Węgrami i swoimi słabszymi jednostkami. 19.11 na południu od S i dzień później na północ Sowieci dokonali klasycznego oskrzydlenia, a Paulus słał telegramy do Hitlera, prosząc o decyzję i niczego nie zrobił.  W podobnej sytuacji pod Charkowem w lutym '43, korpusy SS opuściły miasto i nie dopuściły do okrążenia, a Hitler udał, że to akceptuje. Zajęcie brawurowym atakiem Kałacza z nieuszkodzonym mostem, odcięło VI armię od zaopatrzenia, a Luftwaffe mogło w niewielkim stopniu tego dokonać. 

Grałem też w "Stalingrad" - planszówke jeszcze. Jak Niemcy uderzają, muszą bardzo osłabić cały front, bo już nie maja sił, żeby wszystko obstawić. Pozdrawiam

Edytowane przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1 Fritz Erich von Lewinski, czyli von Manstein... Niemcy mają jakiś kompleks wchodu, fascynację i bojaźń, niekoniecznie bożą. Postawa wojsk SS w bitwie o Charków przesądziła o wizji bitwy na łuku kurskim, a to był moment przełomowy  całej tej wojny. No i po drodze był   Unternehmen Wintergewitter, gdzie przypadek decydował o tym,gdzie wahadło się bujnie. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, a wspomnienia Mansteina, oczywiście subiektywne, ale bardzo ciekawe. Twierdzi, że gdyby VI armia uderzyła wtedy z drugiej strony, prawdopodobnie udałoby się do niej dotrzeć. Opiera się na wyrwaniu z kotła pod Korsuniem, gdzie okrążone jednostki uderzyły w kierunku spieszących z odsieczą Wehrmachtowi, ale to tylko przypuszczenia. M

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1 Korsuń do inna historia, z Ukrainy przed Dnieprem z roku 1944, ale sytuacja analogiczna. Hitler jako frontowiec z lat PWS nie rozumiał wojny manewrowej, ruchomych kotłów, stąd lansował idę twierdz, obrony za wszelką cenę. Ale czego tu żałować jak dwóch zbrodniarzy tłucze się między sobą. W tej sytuacji trzeba myśleć jak przetrwać, a nie jak zwyciężyć, bo to nie możliwe. Po tym co nas przez te 100 lat spotkało, to faktycznie trzeba czuć się wyjątkowo, że jako Polacy istniejemy,  

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Inna historia, ale ten sam Manstein, który był dowódcą tego frontu:). Hitler miał doświadczenie kaprala podczas IWŚ i te doświadczenia nie pasowało, jak piszesz do wojny manewrowej. 

O tych zbrodniarzach, to będzie 22.06, bo dzięki tej ich wojnie istniejemy jako naród. Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Brnę przez śnieg i zaspy. W zawiei narkotycznych przestrzeni. Jakbym przedzierał się przez stronice lodowatej zamieci. Pełnej fantasmagorii i postmodernizmu groteski. Wybuchowej mieszanki, zupełnie jak u Władimira Sorokina. Ostre opiłki mżących kryształków ranią już i tak szczypiące, łzawiące oczy, płonące od szronu policzki…   Wokół świst czasu, wirujące sześciany powietrza. Idę przed siebie drogą nie mającą kresu. Idę w sinym tumanie pędzących chmur o obfitych, napęczniałych brzuchach, które szorują po mnie i wciskają z całą swoją mocą w ziemistą biel skostniałej, wiecznej martwoty. Gdzieś tutaj, tam albo nigdzie dalekie echo dźwiękowych iluzji, jakieś fantomowe słowa, jakieś glissanda. Powracają. Ocierają się o mnie i nikną. Coś mówią, poruszają nieśpiesznie swoimi szklistymi od mrozu ustami. Jakieś stukoty, szelesty, szumiące jak w gorączce gwizdy. Zagadkowe gesty. Projekcje wyimaginowanych widm, które pędzą prosto, aby w ostatniej chwili rozminąć się ze mną, rozejść się na boki. Aby omieść mnie jedynie swoimi włosami i wzrokiem, skostniałym oddechem przeszłości.   Nie mogę milczeć, więc mówię do samego siebie. W tym stukocie nie wiadomo czego, w tym szumiącym pisku… Zaciskam powieki.   Nie! Nie mogę. Nie mogę ścierpieć tego bezmiaru… Otwieram… Ściany wokół mnie. Sufit napęczniały wilgocią. Ściany nachodzą na mnie. Zatrzaskują się jak trumienne wieko. Nie! To nie prawda, nie prawda! Słowiku, poeto! Co? Skąd tu nagle ten kompletny bezsens? Ojciec przechodzi przez przedpokój. Trąca ręką drewnianą szpicrutę wiszącą na wieszaku i pustą foliową torbę. Więcej nic. Albowiem nie ma na nim więcej niczego. Reszta rozsypała się w pył, w mikroskopijną otchłań kurzu, tych powolnie wirujących cząsteczek, które wznieciły się nieco tym niemrawym ruchem ojcowskiej ręki. Widzę jak zatacza się, kuleje (tak właśnie kulał kiedyś za życia) Idzie powoli, jakby wstał dopiero co z zimnego grobu. Jak ktoś zaraz po przebudzeniu, co nie jest jeszcze pewien kolejnego kroku. Ojciec przechodzi, przechodzi… -- jak ból zęba. Jak jego tępe uderzenia w dziąśle od kroków niezdarnych w odorze śmierci. Ojciec dygocze, rozpycha się ze swoją nicością w poszczególnych warstwach powietrza, w przebłyskach pijackiej maligny. Mojej. Albo jego własnej. Zapamiętanej z życia. Tak więc rozpycha przestrzeń, rozkładając szeroko ramiona. Rozpycha. Rozpycha… I niknie powoli w mroku drugiego pokoju, kiedy przekracza próg wraz z narastającą niechybnie zagadkową ciszą nocy.   W mdławym blasku wiszącej lampy obserwuję kołyski pajęczyn z uschniętymi truchłami much i motyli. Żeliwne rury pną się po kątach, rozgałęziają pod sufitową powałą, jak jakieś meandryczne drzewa istnienia obwieszone owocami rdzawych narośli. W mrocznych zakamarkach pomieszczeń miliardy bakterii toczą ze sobą bój o przetrwanie w mikroskopijnym szmerze nieskończonego wzrostu. Jakieś stukoty obcasów, kiedy wracam do samego siebie. Pierzchające po parkiecie kroki. Nie wiem czy to ja sam, czy ktoś inny. Albo czy jeszcze ktoś inny. Czy może jeszcze bardziej ktoś inny… Wracam do samego siebie, widząc przelotne spojrzenie swoich własnych oczu w wielkim lustrze stojącego trema. Obserwuję sam siebie, swoim własnym odbiciem. Wpatruję się. Albo to moje odbicie, uskrzydlone złudzenie wpatruje się we mnie ze zdarzeń zupełnie innej rzeczywistości, w której przeszłość miesza się z teraźniejszością.   Siadam na krześle przy stole. Na wprost kwiatów w pękniętym wazonie. W uschniętych płatkach pająk trzęsie pajęczyną. W kruchych liściach... Na talerzu nadgryziona kromka czerstwego chleba. Rozsypane na nim okruchy i wokół. Obok zaplamiony egzemplarz: Moskwa - Pietuszki, Wieniedikta Jerofiejewa. I chłodna na nim szyja przewróconej karafki. Drżąca, migocząca coraz bardziej brylantami strzała...   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-10-03)    
    • Jestem   (A ty jesteś?)   Słyszysz mnie? Rozumiesz i czujesz?   Czy giniesz w tłumie (Giniesz w szumie)   Chłodnego wiatru I śpiewu ptaków      
    • @Rafael Marius Nie gniewaj się, nie wiem co Ci się przydarzyło, ale żyjesz, więc nie mogłeś śmierci doświadczyć. Nikt z nas żyjących tego nie umie dokonać. @Rafael Marius Może i byłeś u jej progu ale przez ten próg nie przeszedłeś.
    • a ja widzę to inaczej że tak powiem kiedy nagle tam się ZJAWIŁ owy człowiek to wampiry wnet panika tak dopadła że cień znikał by się ustrzec potworności zniku znik   Pozdrawiam
    • @Rafael Marius Numer linii, którą kursował tramwaj starego typu, z drewnianymi siedzeniami w środku.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...