Ślady po burzy

[M.A.R.G.O.T]

Wiatr rzeźbi wciąż miłość Boga, a mgła nadzieję otula.
Powiedz! Jak ma śpiewać niebo, gdy czarne skrzydło na ustach?
Śpi Anioł za horyzontem, lekki jak pióro poety.
Kochasz? To czemu Cię nie ma? Czy można w cuda uwierzyć?

 

Zobacz jak drzewo oddycha i w górę szybko się wzbija.
Dlaczego słońca nie widać, gubi się też w swoich myślach?
Tak głośno krzyczą tu ściany, a okno pęka i łzawi.
Chodzisz jak cień ciągle za mną i zamiast świecić to ranisz. 

 

Pęknięta żarówka w dłoniach, ostatni blask Twoich oczu.
Tak mocno ściskam by został, by ciepło Twoje też poczuć.
W popiele Feniks się bawi, ale prawie go nie widać.
Fatamorgana znów krąży i szuka w ciemności życia.

 

Edytowane 16 Kwietnia 2021 przez M.A.R.G.O.T (wyświetl historię edycji)

[joanna53]

piękny wiersz,

pozdrawiam:)

[M.A.R.G.O.T]

@joanna53 dziękuję. Pozdrawiam cieplutko.

[[email protected]]

@M.A.R.G.O.T Dobiegła do celu...  choć mrozi,

                           bo w życiu miej wszystko na wodzy.
 

Pozdrawiam Margot, wiersz czarujący, choć smutny. Podziwiam.

[M.A.R.G.O.T]

@[email protected] dziękuję. Hm... tym razem smutny ale przecież biegnę  :) 

Życzę miłego weekendu. Pozdrawiam. 

@Dag to miłe co napisałaś... Dziękuję i cieplutko pozdrawiam.