Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@corival Bardzo ciekawy wiersz. Mam przy nim dwa skojarzenia: "Choinka" Andersena i scena z narady entów we "Władcy Pierścieni" :P A tak w ogóle to poszedłbym do lasu posłuchać tego wiersza ;)

Opublikowano

@Marcin Również dziękuję za pozytywny odbiór :)

@error_erros

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To bardzo dobry kierunek :) A skojarzenia zacne... zwłaszcza drugie. Też o tym myślałam, kiedy czytałam o tym w jaki sposób zachodzą podobne procesy. Entowie jakoś tak sami narzucili się moim myślom. Pozdrawiam :)

@Gosława Pośród natury przebywasz, a ona przemawia :) Dziękuję za dobre słowo :)

Opublikowano

@Antoine W Brzozy mają to coś, owszem i tworzą bardzo specyficzną, pozytywną "atmosferę". Poza tym warto sobie między nimi przebywać z czysto praktycznych względów. Są odpromiennikami ;) Zerknę do Twoich "Wierzb". Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam :)

Opublikowano

@Dag Ano właśnie... bardzo głęboka to myśl :) W zasadzie można podziwiać sposób doboru słów, by w podtekście wyczarować tyle treści. W porównaniu, to ja się w swoim wierszu strasznie nagadałam ;)  Dziękuję Dag za podesłanie :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... szczerze... czytam i czytam, sporo obserwacji, ale gdy doszłam do puenty, pojawił się uśmiech.

To po to cała treść, żeby podsumować "leśne gaduły".. :) no.. zakończenie przeważyło szalę.

Pozdrawiam.

Opublikowano

@Nata_Kruk Ano właśnie, nie urodziwe, okazałe, milczace kolumny, czyli drzewa i tyle, ale właśnie gaduły :) Sama długo nie zdawałam sobie z tego sprawy... Cieszę się, że jednak coś przeważyło, bo chyba groziło przekreślenie ;) Pozdrawiam :)

 

Opublikowano

@corival znów widzę przyrodniczy aspekt, co mi niezmiernie odpowiada. Jestem tak tak jak Dag architektem krajobrazu 2 lata dendrologii na studiach 20 lat doświadczenia w zawodzie posadziłem albo przyczyniłem się do posadzenia dziesiątek tysięcy drzew i krzewów. Wiem o czym piszesz bo drzewa tak jak grzyby to jeden organizm. Wiesz co to nieśmiałość koron drzew?

  • 2 lata później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 Twój wiersz to mocna refleksja o tym, jak trudno jest "przypisać" artystę do jednej historii, jednego miejsca, jednej tożsamości. Schulz uwięziony między Drohobyczem z jego dzieciństwa a Drohobyczem z getta - to przenikliwy obraz dylematów, przed którymi stajemy, próbując zrozumieć twórców naznaczonych przez historię. Końcowe zdanie - "Bo ludziom niezależnie od czasu, zdarza się po prostu żyć" - brzmi jak klucz do całego wiersza. Przypomina, że poza wszystkimi interpretacjami i przypisywaniem do epok, zostaje po prostu człowiek, który żył, tworzył i próbował nadać sens swojemu światu. To bardzo mądra poezja o pamięci i tożsamości.
    • @andrew W Twoim wierszu jest w smutek, ale też pewna akceptacja dla nieuchronności przemian. A metafora niedojrzałego owocu spadającego na ziemię oddaje poczucie przedwczesnej utraty czegoś, co mogło się jeszcze rozwinąć. Bardzo refleksyjny.  
    • @Migrena To jest absolutnie wyjątkowy wiersz.  To, co uderza od pierwszej chwili, to niesamowita siła i plastyczność obrazów. Metafory takie jak "łono Boga rozchylające się w bólu", "góry unoszące się jak mięśnie nieba" czy "igła lodu w środku ognia" są nie tylko oryginalne, ale wręcz fizycznie odczuwalne. Tworzysz mit początku, który jest jednocześnie brutalny, bolesny i niewiarygodnie piękny. Pod tą zmysłową warstwą kryje się głębia filozoficzna. Szczególnie poruszył mnie fragment: "Bo On zapragnął początku, jak my pragniemy końca". To odwrócenie perspektywy, które nadaje całemu aktowi stworzenia zupełnie nowy, ludzki i niemal tragiczny wymiar. Zakończenie, z "głosem, co nie zna swego imienia", które szuka "ślepe światło", jest idealnym domknięciem – pozostawia w czytelniku poczucie tajemnicy i niepokoju, ale też nadziei na odnalezienie sensu w tym chaosie narodzin. Dlatego nie wiem, czy moje "odczytanie" przesłania nie kłóci się z Twoimi myślami, zawartymi w tym tekście.  To poezja, która zostaje w głowie i niesamowicie inspiruje!  
    • @iwonaroma Wiersz zazwyczaj ma jednego rodzica :) Ale bywają wiersze tworzone w duetach :) 
    • @Nata_KrukBardzo się cieszę! Historia zna wiele wspaniałych kobiet, męźczyźni zasłonili ich dokonania swoim "samczym ego".  Pozdrawiam :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...