Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pielęgnujmy i przekazujmy ją dalej.

 

Empatia to trudna sztuka, z postępem konsumpcjonizmu - wymierająca. Niemodna, niezgodna, nieczuła. 

Empatia to regulator społeczny, mam nadzieję, że nie przykręcony na maksa. Niestety, tak to widzę. Ściskam, bb

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może covid i cierpienie otworzy na innych, nauczy empatii, schyli się era "pod siebie". Ale nie wiem, może się mylę. 

Uściski, bb

@Stary_Kredens Zgadam się, to przekładanka. Wahadło. Zawróci na zakręcie (historii). Pozdrawiam Cię, Kredensie, dobrze że jesteś. bb

Opublikowano

@Dag szkiełko czy oko, być czy mieć, z bogiem czy bez, razem czy oddzielnie, przespać czy się budzić?
Klasyka pytań egzystencjalnych. Ładne to powyżej, szczególnie zostaje ze mną myśl:

żyć bez serca i bez znaczenia

Uściski, bb

 

Opublikowano

@Dag ja mam odwrotnie, okazało się, że wyciszanie i spokój to pielęgnacja odcięcia. Mam alergię na uczucia, one parzą, mniej ważne z której strony tęczy, dobre czy złe, jedyna droga doświadczać i z wolna przeżywać. Odczulać. bb 

Opublikowano (edytowane)

@beta_b Nie mam dobrych wniosków i nie posiadam też takowych. 

Pytanie na rozgrzewkę w rekrutacji do pracy w firmie Amazon:

Większość ludzi jest uczciwa i mówi prawdę

A) prawda

B) fałsz

 

celowo to zamieszczam bo ta firma będzie mieć już za chwilę 1.5 mln pracowników i jest warta 1.7 tryliona dolarów czyli trzeba dopisać 12 zer o tako :D - 1.7000000000000$ i to co ma najcenniejsze to nie Ci ludzie(którzy są dosłownie i w przenośni barcodami) nie te serwisy i nie te warehousy czy nawet ta wartość bezwzględna w dolarze a NAJWIĘKSZA BAZA DANYCH KTÓRĄ GROMADZĄ i doskonalą pozyskiwanie trendów potrzeb i zachowań itd. etc. z niej samej - to są już twarde dane... 

odpowiedź na powyższe to "B" większość ludzi nie mówi prawdy i nie jest uczciwa Amazon to już wie :) i wie to na pewno. 

 

 

 

 

 

ps. Soul polecam też dużo jazzu i pomyślunku :) albo Jaya i ostatni smok czyli najnowższa od Disneya obie warto zobaczyć 

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch

 

Edytowane przez Pan Ropuch (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@beta_b najprościej mówiąc mam wrażenie, że świat był, jest i będzie trudny. Przeróżne systemy gubiły, gubią i niestety będą gubić jednostki. Kłamstwa i obłudy jest pełno, gdzie nie spojrzysz... trzeba się ratować, a poezja na forum jest całkiem niezłym kołem ratunkowym, choćby w zakresie empatii;))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A co jeśli Największą z iluzji Jest nadzieja i wiara Że gdzieś tam Wśród lepszych gwiazd Szczęście nas czeka   A co jeśli Tylko teraz i tutaj W czasoprzestrzeni życia Można z wyboru Smaku szczęścia W pełni doświadczać   A co jeśli Smutek to trwanie W wygodnym złudzeniu Kulawych okoliczności By nie żyć By się ograniczać
    • Czekam. Stoję w smudze słońca. Na podłodze. Na lśniącej podłodze. Na dębowej klepce pościeranej od tysięcy kroków w tę i z powrotem.   Od kroków szurających, ulotnych. Od kroków. Moich? Od kroków dawno przeszłych. Zaprzepaszczonych w odmętach dawno minionych epok i lat.   Całych dekad…   To tutaj. Albo i tam. Coś skrzypnęło. Zatrzeszczało w drewnie szafy, stojącego trema… To tutaj albo nigdzie… To musi być, gdzieś tutaj…   Stoję i nasłuchuję.   Stoisz razem ze mną. Niema. Stoisz obok, zwrócona do mnie profilem swojej jasnej, niemalże białej twarzy. Albo trochę z tyłu.   I mimo że czasami jesteś blisko, bądź dalej, bądź jeszcze w różnych ode mnie oddaleniach, zdajesz się istnieć wyłącznie w takich jakichś przeskokach nieruchomej figury, co się przemieszcza zrywami po szachownicy.   I zawsze jesteś do mnie zwrócona bokiem. Nigdy przodem. Widzę tylko twój bok. Policzek. Ucho. Nos...   I jesteś zimna jak posąg martwy, jak rzeźba wykuta z marmuru.   Jesteś w sukience. Chyba w sukience. Może to coś innego. Nie wiem. Albo w spodniach i w powyciąganym wełnianym swetrze.   Takim zwykłym. Zwyczajnym.   Kiedy zamykam oczy, widzę ciebie. Otwieram -- widzę… Jesteś wciąż obok. Jak ten cień co przerasta mnie pod wieczór.   Jesteś tu w ciszy. W szumie. W piskliwym szumie idącym od okna. Od drzew….   Stoję rzem z tobą. Stoimy… -- w milczeniu. W tym okrutnym milczeniu rzeczy. W tym pustym domu martwym jak omszony głaz.   W pulsującym szumie płynącej w żyłach krwi, który rozsadza uszy jednostajnym, rwącym wodospadem postępującej entropii.   Spójrz na mnie! Choć raz! Spójrz! Proszę…   Twoja nieruchomość przytłacza mnie niczym górski, szary masyw.   Milczenie odbija się od ścian, kiedy wpatruję się w połysk padający od okna. Bez ruchu. Bez najmniejszego poruszenia.   Naśladując ciebie, zapadam w letarg. W jakieś katatoniczne otępienie. Będąc na jawie? We śnie?   Od słońca. To idzie od słońca w tej całej rześkiej jaskrawości. Od słońca chylącego się powoli za koniuszki drzew.   Za chwiejące się nerwowo gałęzie, gałązki. Za dęby. Klony. Za strzeliste topole. Za nagie korony.   To wszystko od słońca chylącego się ku śmierci. Ku lodowatej otchłani nocy.   W porywach wiatru. W zimnych porywach… -- obłoki – prące, gdzieś do przodu, niczym poszarpane łachmany.   Podążające bez celu. Bez niczego   W pokoju. W przedpokoju. Na szafce leżące w nieładzie stare przedmioty matki.   Jakieś korale, łańcuszki…   Na szafce broszka, guziki, jedna spinka do mankietu koszuli ojca… Zdają się jarzyć jakimś wewnętrznym blaskiem, mżyć tymi szarymi pikselami białego szumu...   Na tym drewnie połyskuje słoneczna plama. Pada pod kątem. Migocze. Przesuwa się.   Nieruchomieje na profilu twojej twarzy.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-04-08)    
    • Do przyjaciół mych Obecnych, odeszłych Kieruje ten wiersz   Rzucam pęk słów  Zwartych na kartce Rzec ich nie potrafię    Ściskam wasze dłonie  Słowami obejmuje was W wyobrażeniu mym   Wątpliwej jakości wspomnienia Powoli już we mnie pływają  Upiększone, czasem zgorszone   Zawsze z tą samą bazą  Z wami moi drodzy Niezastąpionym składnikiem   Obecność waszą w momentach trudu Z pozłacanym skarbem utożsamiam  Choć nigdy okazać tego nie potrafiłem    Dziś odsyłam jedno słowo  Lekkie, lecz ciężkie w znaczeniu  Dziękuję! Nie zapomnę   
    • @jaś zasady:) trzymam się stereotypów:)
    • Któż chciałby być samotny, gdy odosobnienie i izolacja dorównują swą wagą cierpieniu?   Któż jest chętny by samemu kroczyć tą wyboistą i krętą ścieżką, kiedy dłoń nie ma się czego chwycić?   Gdzie indziej szukać szczęścia, jeśli spełnienie wydaje się tak odległe, a los nietrafnie rzucił kością?   Odpowiedzi tak dalekie, objęte mglistymi ramionami zza kurtyny nad moimi oczami rozmazują się w oddali.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...