filozofia spod zielonej czapki wiosny

[MIROSŁAW C.]

w łagodnej
błękitnej poświacie zmierzchu
kontempluję twoje rysy
aż oczy
zachodzą mgłą

chmury
w nieśpiesznej atmosferze
płyną
tam gdzie jasnozłote niebo
żarzy się nad horyzontem

czuję
wibrację drzew
wprawianych w drżenie
przez bezgraniczne dobro

przeznaczeniem duszy
jest życie w powietrzu

Edytowane 4 Kwietnia 2021 przez MIROSŁAW C. (wyświetl historię edycji)

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... wiosna, spod swojej zielonej czapki, może mieć na nas nawet filozoficzny wpływ, to naprawdę możliwe.

Wyczuwam pozytywny spokój ze słów zawartych w wersach.

Pozdrawiam.

[Gość Radosław]

@Nata_Kruk Podzielam ta refleksję. Gdy wszystko ożywa, budzi i zachwyt i radość (choć i inne uczucia, również te trudniejsze) , ale sięga również głębiej.  

[MIROSŁAW C.]

@MIROSŁAW C. Dziękuję za ślady zainteresowania.

Pozdrawiam. 

[Nefretete]

@MIROSŁAW C. Bardzo pozytywny wiersz, jak i puenta.

Gratulacje składam! Aczkolwiek, to jest odsłona dobroci. Wiesz, że wszystko ma swój dualizm -:)

Pozdrawiam.

[MIROSŁAW C.]

@Kot @Nefretete

'Sekretów tej ziemi nie mogą oglądać wszyscy ludzie, lecz jedynie ci, którzy będą ich szukać'.

Pozdrawiam. 

[Nefretete]

@MIROSŁAW C. Zgadzam się z tobą, pod warunkiem, że szukamy pojecia - nie  epicentrum -:)

Pozdrowionka!