Szary człowiek

[FishOnPan]

Ukradkiem od niechcenia przysiadł przy stole szary człowiek,

istota nie pozorna, wszystkim znana, dość skromna, lubiana czy nie ?

Niby widoczna lecz cierpi.

Wszak szarego człowieka codzienność dotyka,

a patrząc na owego człeka świat oczy zamyka.

 

Nie chcąc wcale patrzeć na jego żale wiedzieć o nich czy ich czuć,

toć to zwykły chuć.

Dla życia ważna tylko rodzina, czas w gronie bliskich co dobrze przemija,

portfel i materialna zdobycz wokoło tak by tylko życiu było wesoło.

Nie pomyśli życie co zrobić dla człeka i szybko gdy spotka, omija, nie zwleka.

Traktuje go jak powietrze a on cierpi choć nie chce,

 

Pomocy znikąd otrzymać nie może.

Dopomóż mu Boże.

Bo tak już na świecie bywa ktoś musi wygrać, a ktoś przegrywa,

a ci na szczycie z braku czasu i chęci,

zapominaj by mieć innych w pamięci.

 

Więc dzień w żalu i bólu przemija.

Nie ma chleba, znikła rodzina.

Szary człowiek zagryza swe wargi, ucieka od życia w ręce kochanki.

A ona złudną wszak jest ucieczką kusi kłamstwem,

a macha z trucizną chusteczką.

Człek wie, niegłupi lecz oko przymyka,

woli umierać powoli bo życia codzienność gorzej dotyka.