Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

(szkoda, że Ciebie tu nie ma)

beta_b
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Pan Ropuch

Pan Ropuch

Opublikowano
Opublikowano

@beta_b

to i Pan Ropuch podłubie sobie ;) 

 

Czasami mówimy za dużo,
za głośno, za trudno, nieskładnie
gdy serce układa wyrazy:

uczucie nie parzy też i nie kradnie

 

 

 

Czasami mówimy za dużo,
za trudno i zbyt nieskładnie 
gdy serce układa wyrazy

jest w sam raz nigdy przesadnie

 

Pozdrawiam

Pan Ropuch

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Do poduszki

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka   Aluś.   a więc uznajemy, że jest to tajemnica Zielonego Przylądka :)   przyjemności wszelakie dla Ciebie :)    
    • Alicja_Wysocka
      Do poduszki

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @huzarc Ładnie komentujesz nasze pisanie, dziękuję :) @Kamil Olszówka, dziękuję :)
    • Berenika97
      Przezroczysty

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Maksymilian Bron To bardzo ładny wiersz o dojrzewaniu przez cierpienie i o odpowiedzialności, którą czujesz wobec innych. 
    • Alicja_Wysocka
      Żebranie o Boga

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Toyer Toyerku, wiem, że czasem dusza siada na progu własnego głodu i woła do Nieba jak żebrak, każdy z nas to zna. Ale gdy czytałam Twój wiersz, pomyślałam, że Pan Bóg już od dawna „jest człowiekiem”, tylko my o tym zapominamy. Przecież to w słońcu zostawił nam swoje ciepło, w zapachu traw - oddech, w kolorach - nieskończoną cierpliwość. Dał nam słuch, byśmy nie żyli w ciszy jak w nicości, i smak, żeby jeden kęs życia potrafił pocieszyć bardziej niż niejedna modlitwa.   Gdyby chciał, mógł nas stworzyć bez tego wszystkiego: Bez zmysłu wzroku, dotyku, smaku... bez barw, bez melodii, bez słodyczy malin i gorzkości kawy. A jednak to wszystko mamy, więc może jednak nie klepiemy duchowej biedy tak bardzo, jak nam się czasem wydaje.   Twój wiersz jest piękny w bólu, ale nawet w nim znalazłam światło. Bo skoro o okruchy prosisz, to znaczy, że ciągle wierzysz, że ten chleb miłości istnieje.  
    • Berenika97
      Puzzle

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @andrew Wiersz pięknie wyraża egzystencjalny dyskomfort współczesnej osoby – samotność wobec widzialnego powodzenia innych oraz niepewność , czy Bóg pamięta o tych, którzy się gubili.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...