wiersz z pociągu... o pociągu

[Jacek Bąk]

Jak było kiedyś? Nawet mnie nie pytaj.

Z muzyki pociągu ostała się drezyna,

W głębi oranżatej - Jejże ulubionej,

Jako Koniec Świata - "włóczmy się jeszcze trochę"

 

Ale nie. Słowa spotykają ścianę,

Zamykającą przesmyk, w swej szkarłatnej barwie.

Choć widzę odbicie, nie mogę dosięgnąć,

Choć czuję wciąż przy mnie - Zapanowała ciemność.

 

Przenikliwy chłod, kalający światłość.

Ta się nie ostała, upadł już każdy bastion.

Choćby car Francji posłał swoje wojska,

W głąb pustki by poszły, nie mogłyby tu zostać.

 

Chęć przetrwania już odeszła z tych ziem,

Jednak ludzie zostali - Wciąż panuje tu zgiełk!
Muzyka zniknęła w toksycznym piekle.

Módl się więc, mój synu, by pominęło Ciebie.

 

jacuś