Litania do kamerdynera cieni

[Dawid Rzeszutek]

Litania do kamerdynera ceni

Księciu zakonów, śmierci i sztyletów
To jest noc poświęcenia krwi gorącej 
Lecz dla cieni nagich, a nie Koheletów 
Piszących o łzie tej w oczy patrzącej
Wierzących w morał nocnych amuletów

Spłynie obłędu łza po policzku niewiary 
I wytryśnie źródło miłości tej przeklętej
Lecz nie boję się Boże twej srogiej kary 
Prawość boi się tej zawiłości niepojętej 
To szatańska lira przywołuje moje dary 

A rosnę wśród ściernisk gdzie dróg brak 
Oddaję siłę życiową demonom w obronę 
Wokół jednak pomylonych tłumy pokrak 
I w ich rzygowinach przeklętych dziś tonę 
A uspokaja mnie tu tylko heroinowy mak

Ale dar, który tobie przez życie niosłem 
Moja wrząca jak grzech w żyłach krew 
Jest czarnej duszy mojej cichym posłem 
Który niesie pełne dzbany a w nich czerw
Dziś staję się ofiarnym i gorzkim osłem

Weź, póki wrze we mnie cholera i złość
Bierz, póki mam jeszcze chęć i nadzieję 
Niech spłonie w twojej mocy ta swiętość 
A kogut niech milion razy dzisiaj zapieje 
Me oddanie udowodni darów wierność

Edytowane 7 Stycznia 2021 przez Dawid Rzeszutek (wyświetl historię edycji)

[Wątpiciel]

Mrocznie, refleksyjnie, egzystencjalnie. Pozdrawiam

[Dawid Rzeszutek]

@Wątpiciel To prawda, pozdrawiam i dziękuje za reakcję :)

[Antoine W]

@Dawid Rzeszutekaż mroku dotknąć można... i mak biały...

Edytowane 7 Stycznia 2021 przez Antoine W (wyświetl historię edycji)

[Dawid Rzeszutek]

@Antoine W Dziękuję :) 

Pozdrawiam!!