Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zmiana

Justyna Adamczewska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Justyna Adamczewska

Justyna Adamczewska

Opublikowano
Opublikowano

Zmiana

 

Odechciało mi  się błąkać  po łące.

Weszłam  w krzaki,

które jak robaki

kąsają, uderzają, razem się trzymają, 

nawet gadają.

 

Są potęgą,

nijak się ma przy nich łąka,

ze swymi kwitnącymi kwiatami.

 

Nagle! 

Stanęło mi coś w gardle,

 

Umieram.

 

Szykują dla mnie ziemię, 

na której są i łąki, i krzaczki, 

ale co z tego?

 

Nie żyję. 

 

J.A. 

 

2
huzarc

huzarc

Opublikowano
Opublikowano

Zboczyć warto, bo wiem taki los człowieczy, że trzeba poznać wszelkie zakamarki tej ziemi, gdzie poza przytulnymi łąkami jest też świat utajony, nie zawsze piękny, nie zawsze dobry, ale ważny i istotny dla każdego rozrachunku z ziemskim padołem. Pozdrawiam i wiersz na duży plus, bo nagnał myśli do głowy:) pozdrawiam:)

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • TheDiary44
      Youliyeah

      Przez TheDiary44 · Opublikowano

      Ze słonecznego popołudnia została żalu studnia i przemilczana furia A zakrzywiony obraz przeszłości to pół Ty - pół ja Spędziłem znowu pół dnia by zrozumieć cały cyrk który tu trwał Byłaś tak prawdziwa jak każde wczoraj, więc mi została tylko niepewność jutra Nieco samolubna ale życzę Ci szczytu - lub dna Lepszy pozbawiony Ciebie mój świat nawet jeśli to pryzmat rozbitego lustra Małe pożegnanie - mój ostatni wers o Tobie: Julia   Yo -an-na dodatek mam wiele notatek co między zimą, jesienią a latem smutek tych wierszy, serce jak młot wali wiem, że nie czytasz, zostawiasz w oddali mnie - i to mnie ocali - wiem Powietrze cięższe, gdy mijam nasze ulice Bezpowrotnie, żałoby gaszę już znicze Gdy czuję ból - milczę, gdy czuję znów - wilcze bilety zbieram ze wszystkich podróży - w darze Zmieniam kalendarze, za tym idzie wiek w parze Wspomnienia Twym wirażem lecz się bronie swoim stażem Gorzko wzdycham na Twoje kwaśne dwie twarze Te słodkie usta i na twym Ciele tatuaże ups.:)   Tak podobni do tego, czego nienawidzimy Tak nienawidzimy, bo to tak podobne
    • Deonix_
      Półistnienie

      Przez Deonix_ · Opublikowano

      Że też takie piękne wiersze rodzą się z tak niemiłych odczuć...  Cudowny obraz, piękna, bliska mi metaforyka, uczta leksykalna.  Dziękuję za ten wiersz :) I nawet Ci go nieco zazdroszczę ;)   Pozdrawiam :)    Deo
    • Zawierucha7
      Teściowa z Proximy

      Przez Zawierucha7 · Opublikowano

      dwa lata świetlne więc podróż nieduża pod drzwiami stało mleko spotkałem też stróża   cieć stróż czy dozorca domu ? to fraszka jest lekka jak się zwał tak się zwał byle dobrze zamiatał galaktyka zaiste to kopalnia srebra   wśród gwiazd platyna złoto i wszelkie są skarby do lata chodzę piechotą  jutro randka z Barbie....
    • Deonix_
      Gryps od serca

      Przez Deonix_ · Opublikowano

      Faktycznie - od serca.  Pełen brzydoty, osobliwego klimatu, może i nawet nieco patologicznego,  pisany lekkim językiem, ale z wielką głębią. Pełen kontrastów i piękny, właśnie przez to.  Uwielbiam.    Pozdrawiam   Deo
    • marekg
      rozmowa

      Przez marekg · Opublikowano

      w pogubionych godzinach kilka nagich westchnień nie wstydź się usiądź przy moim ramieniu dotykaj słów które przegania wiatr są takie wiersze codzienne które jeszcze nie powstały z kolan wyobraźni

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...