Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Jak to jest być poetą?

Marek.zak1

Przez Marek.zak1
w Fraszki i miniatury poetyckie

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Gość Franek K

Gość Franek K

Opublikowano
Opublikowano

Ja pamiętam, gdy jeszcze mieszkałem w Krakowie, jak zastukał do moich drzwi młody człowiek z prośbą o wsparcie finansowe. Okazało się, że chciał być pisarzem i nie miał czasu na pracę. Wolał chodzić i żebrać. Myślę, że nie napisze/napisał niczego dobrego, aczkolwiek mogę się mylić. Nazwiska niestety nie poznałem, więc trudno się przekonać.

8fun

8fun

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Mistrz mówi chyba o tych bez talentu. Poeta który ma talent jest postawiony przed innym wyborem — kasowo czy ambitnie, być docenionym po śmierci i żyć w biedzie, czy pisać badziewie i żyć jak Jaśnie Pan

 

 Jak to jest być poetą bez talentu?

Marek.zak1

Marek.zak1

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Talent jest ważny, i przyznam, jest warunkiem koniecznym, ale tylko jednym z warunków, niczego nie gwarantującym. Tak samo ważnymi są pracowitość, wytrwałość,  talent do podejmowania dobrych decyzji w ważnych sprawach, inteligencja, w tym emocjonalna, umiejętność zjednywania sobie ludzi, wiedza, przez niektórych zwana mądrością i tak dalej. Poza tym posiadany majątek pomaga, bo można pisać bez presji i nie na zlecenie, termin, ilość, co wielu twórców zniszczyło. 

Dzięki za koment i pozdrawiam. 

2

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tectosmith
      Kord: Arena Popiołu

      Przez Tectosmith · Opublikowano

      @Berenika97Bardzo Ci dziękuję, cieszę się, że tekst się spodobał. Nie znam się na szermierce, ale się uczę i szukam. „Fendente dritto” jest świadomym wyborem, to z włoskiej nomenklatury historycznej szermierki. Takie nazwy nawet jeśli nie zrozumiałe potrafią wpływać na wyobraźnię. Tak mi się wydaje.  I tak, masz rację. W świecie Korda nie ma miejsca na walkę dobra ze złem, jest jedynie przetrwanie i konieczne wybory.  Dziękuję i pozdrawiam serdecznie.   
    • Berenika97
      Przestrzeń Między

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka To piękne i mądre. Stworzyłaś coś, co samo rozumie swoją naturę – wiersz o międzyprzestrzeni, który jest międzyprzestrzenią. Szczególnie porusza mnie ta "woda znaczeń" – bo to prawda, że wiersz nie zatrzymuje sensu, tylko pozwala mu płynąć, przybierać różne kształty w różnych sercach. Goście są pożądani, ale też odpoczynek od nich. :) Pozdrawiam. 
    • Berenika97
      Kord: Arena Popiołu

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Tectosmith Mutant jest genialny. Nie zrobiłeś z niego ani zwierzęcia, ani potwora – dałeś mu pamięć człowieczeństwa. "Patrzył jak ktoś, kto pamięta jeszcze bycie człowiekiem" – to jedno z niezwykłych zdań. Bo nagle to nie jest walka dobra ze złem, tylko tragedia dwóch ofiar. Walka jest brutalna. Czy znasz się na szermierce (ten "fendente dritto")? Finał z "Kor-gen" – świetny. Ten moment, gdy Kord rozumie, że został skonsumowany przez system, że jego przetrwanie jest już częścią maszyny rozrywki. "Decyzja nie jest już tylko jego" – gorzka puenta.
    • Berenika97
      Boże szelmów... pobłogosław króla cz.7

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Simon TracyZagęściło się - łotr Orlon nie może być powieszony! Trzymam za niego kciuki. :)
    • Berenika97
      zdeptana dusza

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      noc pęka od syren, a ona liczy oddechy — każdy jak nabój za ścianą jęczy cegła — nawet dom ma swoją ranę woda w misce drży, jakby ktoś uczył ją strachu za drzwiami — kroki, szczęk metalu, i wchodzi cień, bez twarzy, bez pytań jego dotyk — twardy jak lufa, zimny jak stal bagnetu jej świat się kurczy do szwu sukienki, co nie pęka od wstydu kiedy wychodzi, powietrze nie wie, czy milczeć, czy płakać. ona połyka je łapczywie, jakby chciała utopić krzyk, zanim wypłynie na zewnątrz długo jeszcze śpiewają rakiety — jakby modliły się o więcej nocy. ale ona nie wie, która to już noc, liczy je jak rany — zawsze wychodzi za dużo. słyszy, jak ktoś krzyczy, albo płonie dom — tu dźwięki mają jedno imię czasem chce ciało ukryć pod skórą, szoruje się popiołem, aby zmyć błoto z duszy podeptanej przez żołnierskie buty uczy się łkać w ruinach tak, by nie poruszyć powietrza — nie chce, by zdradziło, że jeszcze jest.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...