Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@valeria Rozumiem. Doceniam twoją troskę o mnie. Ale na serio życie realne przebiega w innych płaszczyznach. I nie powinnaś relacji internetowych traktować aż tak na poważnie. Powinnaś nauczyć się to rozgraniczać. Spróbuj chociaż wyłączyć - wyrzucić poza nawias własnych wrażeń wszystko to o czym ludzie w necie piszą, nie angażuj żadnych uczuć w necie, bo ludzie są podstępni. posługuj się tylko zimnym intelektem. 

 

Mam w tej chwili już dość internetu i jak zawsze w takim momencie ograniczam i to od zaraz publikacje i komentarze - TUTAJ - na jakiś odpowiedni czas. Dla uzyskania przyjemności w obcowaniu z ludźmi. Bo trochę już to wszystko zaczyna mnie męczyć. Głównie od komentowania muszę odpocząć. 

 

Do napisania za jakiś tam czas. Dobre chociaż 2-3 dni pauzy od monitora ;) Trzymaj się. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To widzę, że balon z mojego wiersza uniósł cię jednak wysoko. GRATULUJĘ 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

- z całego serca. Ja uwielbiam cieszyć się sukcesów ludzi. Więc super.

 

Masz szczęście, że wyśwlietliło mi się powiadomienie, a miałem wyłączyć wszystkie powiadomienia , bo filmy oglądamy w domciu. Kino skandynawskie. Lubimy!  szedzkie i norweskie kryminały.  

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziś skończyliśmy serialik "Maskineriet" tzn. "The Machinery". 3 bandziorków. Robią napad zgarniają hajs.- jeden ucieka z promu z kasą, pozostali przestępcy z laską psychodeliczną na czele zakochaną w nim na zabój - to jego pierwsza żona - chcą go pogrążyć - chodzi m.in. o czasy ich młodości i i inny rabunek. Dalej - nic nie podpowiem - nie będę ci psuł oglądania. Ogólnie dobry początek, potem akcja jest moim zdaniem przesadnie zagmatwana, a koniec bezpłciowo-mdły. Aż dziwne, że bez finezyjnego rozwiązania jak to bywa w kinie szwedzkim. Ale klimat wciąga. Nie ma w tych kryminałach skandynawskich czy serialach tego kiczu zakropionego humorem jak np. w polskich produkcjach. Akcja u Skandynawów jest mozolna, okryta tajemnicą. Dużo ciszy na planie, nie ma tego hałasu, zgiełku, szybkich ruchów kamery. Jest psychologicznie i bez komediowego jajcarstwa. Takie kino uwielbiam. Ten serial też taki jest. Ale oglądałem bardziej wciągające i z o wiele lepszym finałem. 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Spokojnie ;) Pani --> "w kropki bordo"  nie zauważyła, że tekst jest z dedykacją i zapewne nie ma woli przyjąć do wiadomości  tych subiektywnych aspektów, nie moja w tym rola, by interpretować jej "antygrafomańskie" upodobania. Liryka jest różna, tłumaczyłem to dość precyzyjnie chwilę wyżej. Dlatego nie skomentowałem nawet bezpośrednio tego wrażenia, nie ja jestem od smaków czy absmaków czyli gustów innych autorów. I zresztą mało mnie to interesuję. Pan za to nie pierwszy raz próbuje dopowiedzieć za mnie coś pod moim tekstem. Doprawdy, nie ma takiej potrzeby ;) 

Grubo ;) Do tej z którą obserwujemy w treści wiersza jak wsiadasz do balonu na tarasie? ;) Dobrze chociaż, że nie ma trzeciego balonu - np. w kropki bordo ;D LOL. Wyobraźni już na to autorowi zabrakło ;) Ehhhhh ;) 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Poza tym @valeria co ty z tą miłością? Miłość jest zawsze tylko jedna np. jak ta Dolores

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

z teledysku;;)

 

Najlepiej przez słuchawy mi podchodzi klip

 

Wiesz, pewnie zauważyłaś, że słucham dość wytrawnej i zaciężnej muzy, ale jeżeli wypad na disco to przy tego typu "desperadores", lubię, tego ostatnio sobie słucham ;)  Pozdrawiam, miłego wieczoru Valerio. 

 

via @youtube #youtube via #Łobuzy - "Zbuntowany anioł". 

 

 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Teraz zaglądam na chwilkę do was. Trochę chcę odpocząć od internetu. Bo nienawidzę uzależnień. Za dużo czasu spędzam w necie, więc naturalnie ograniczam to, świadomość jest ważna, dlatego robię sobie przerwy, net jest niemal --> jak zły duch, bo w jakimś tam stopniu uzależnia. 

 

Nie wiem, nie znam się na obcych kobietach. Ale już np. wiem, że wszystko może dla nich stanowić problem, nawet bardziej wyszukane słowo - przeszkadza, ogólnie - współcześnie jakakolwiek ekskluzywność stanowi probem dla niektórych ludzi - choćby powoduje „grafomaniczne” odium. 

 

Acha ;)

Teraz do merytoryki tego komentarza:

Rozumiem, że swój „spontan” - o którym piszesz - ubrałaś w ekskluzywną metaforę i w odniesieniu do mitologicznej Afrodyty? - wszak wyszła z piany;)

 

Nie kwalifikuję się  do takich mitologicznych endogenicznych analiz - kocham słowa, słowem się bawię - to też jest jakby lot balonem - ale samotny - niezakłócony.;) Chyba tyle z tych lotniarskich porównań wynika ;) Czyli zwyczajne - nic ;D 

 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie, nie śpię na forsie, zasugerowałaś się teledyskiem. To był tylko bonus- ekluzywność o której mowa odnosi się do samego słowa jako stylu, tła dla potrzeby wymowy w tej przysłowiowej "grafomanii" ;D To jasno wynika z poprzedniej odpowiedzi. Dokąd zmierzasz w analizie? Jest czysta jak kropla rosy na balonie w tym wierszu. hehehe ;)) 

Opublikowano

dokąd zmierzam, nie zmierzam. czysta jest nie jak kropla rosy tylko jak rzeka w Kussamo pod śniegiem. mam nadzieję, że nie jestem dla Ciebie obcą kobietą. to, że nie śpimy ze sobą, to nie znaczy, że jesteśmy obcy.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ... będzie zacząć tradycyjnie - czyli od początku. Prawda? Zaczynam więc.     Nastolatkiem będąc, przeczytałem - nazwijmy tę książkę powieścią historyczną - "Królestwo złotych łez" Zenona Kosidowskiego. W tamtych latach nie myślałem o przyszłych celach-marzeniach, w dużej mierze dlatego, że tyżwcieleniowi rodzice nie używali tego pojęcia - w każdym razie nie podczas rozmów ze mną. Zresztą w późniejszych latach okazało się, że pomimo kształtowania mnie, celowego przecież,  także poprzez czytanie książek najrozmaitszych treści, w tym o czarodziejach i czarach - jak "Mój Przyjaciel Pan Likey" i o podróżach naprawdę dalekich - jak "Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi" jako osoby myślącej azależnie i o otwartym umyśle, marzycielskiej i odstającej od otaczającego świata - mieli zbyt mało zrozumienia dla mnie jako kogoś, kogo intelektualnie ukształtowali właśnie takim, jak pięć linijek wyżej określiłem.     Minęły lata. Przestałem być nastolatkiem, osiągnąwszy "osiemnastkę" i zdawszy maturę. Minęły i kolejne: częściowo przestudiowane, częściowo przepracowane; te ostatnie, w liczbie ponad dziesięciu, w UK i w Królestwie Niderlandów. Czas na realizację marzeń zaczął zazębiać się z tymi ostatnimi w sposób coraz bardziej widoczny - czy też wyraźny - gdy ni stąd, ni zowąd i nie namówiony zacząłem pisać książki. Pierwszą w roku dwa tysiące osiemnastym, następne w kolejnych latach: dwutomową powieść i dwa zbiory opowiadań. Powoli zbliża się czas na tomik poezji, jako że wierszy "popełniłem" w latach studenckich i po~ - co najmniej kilkadziesiąt. W sam raz na wyżej wymieniony.     Zaraz - Czytelniku, już widzę oczami wyobraźni, a może ducha, jak zadajesz to pytanie - a co z podróżnymi marzeniami? One zazębiły się z zamieszkiwaniem w Niderlandach, wiodąc mnie raz tu, raz tam. Do Brazylii, Egiptu, Maroka, Rosji, Sri-Lanki i Tunezji, a po pożegnaniu z Holandią do Tajlandii i do Peru (gdzie Autor obecnie przebywa) oraz do Boliwii (dokąd uda się wkrótce). Zazębiły się też z twórczością,  jako że "Inne spojrzenie" oraz powstałe później opowiadania zostały napisane również w odwiedzonych krajach. Mało  tego. Zazębiły się także, połączyły bądź wymieszały również z duchową refleksją Autora, któraż zawiodła jego osobę do Ameryki Południowej, potem na jedną z wyspę-klejnot Oceanu Indyjskiego, wreszcie znów na wskazany przed chwilą kontynent.     Tak więc... wcześniej Doświadczenie Wielkiej Piramidy, po nim Pobyt na Wyspie Narodzin Buddy, teraz Machu Picchu. Marzę. Osiągam cele. Zataczam koło czy zmierzam naprzód? A może to jedno i to samo? Bo czy istnieje rozwój bez spoglądania w przeszłość?     Stałem wczoraj wśród tego, co pozostało z Machu Picchu: pośród murów, ścian i tarasów. W sferze tętniącej wciąż,  wyczuwalnej i żywej energii związanych arozerwalnie z przyrodą ludzi, którzy tam i wtedy przeżywali swoje kolejne wcielenia - najprawdopodobniej w pełni świadomie. Dwudziestego pierwszego dnia Września, dnia kosmicznej i energetycznej koniunkcji. Dnia zakończenia cyklu. Wreszcie dnia związanego z datą urodzin osoby wciąż dla mnie istotnej. Czy to nie cudowne, jak daty potrafią zbiegać się ze sobą, pokazując energetyczny - i duchowy zarazem - charakter czasu?     Jeden z kamieni, dotkniętych w określony sposób za radą przewodnika Jorge'a - dlaczego wybrałem właśnie ten? - milczał przez moment. Potem wybuchł ogniem, następnie mrokiem, wrzącym wieloma niezrozumiałymi głosami. Jorge powiedział, że otworzyłem portal. Przez oczywistość nie doradził ostrożności...    Wspomniana uprzednio ważna dla mnie osoba wiąże się ściśle z kolejnym Doświadczeniem. Dzisiejszym.    Saqsaywaman. Kolejna pozostałość wysiłku dusz, zamieszkujących tam i wtedy ciała, przynależne do społeczności, zwane Inkami. Kolejne mury i tarasy w kolejnym polu energii. Kolejny głaz, wybuchający wewnętrznym niepokojem i konfliktem oraz emocjonalnym rozedrganiem osoby dopiero co nadmienionej. Czy owo Doświadczenie nie świadczy dobitnie, że dla osobowej energii nie istnieją geograficzne granice? Że można nawiązać kontakt, poczuć fragment czyjegoś duchowego ja, będąc samemu tysiące kilometrów dalej, w innym kraju innego kontynentu?    Wreszcie kolejny kamień, i tu znów pytanie - dlaczego ten? Dlaczego odezwał się z zaproszeniem ów właśnie, podczas gdy trzy poprzednie powiedziały: "To nie ja, idź dalej"? Czyżby czekał ze swoją energią i ze swoim przekazem właśnie na mnie? Z trzema, tylko i aż, słowami: "Władza. Potęga. Pokora."?    Znów kolejne spełnione marzenie, możliwe do realizacji wskutek uprzedniego zbiegnięcia się życiowych okoliczności, dało mi do myślenia.    Zdaję sobie sprawę, że powyższy tekst, jako osobisty, jest trudny w odbiorze. Ale przecież wolno mi sparafrazować zdanie pewnego Mędrca słowami: "Kto ma oczy do czytania, niechaj czyta." Bo przecież z pełną świadomością "Com napisał, napisałem" - że powtórzę stwierdzenie kolejnej uwiecznionej w Historii osoby?       Cusco, 22. Września 2025       
    • @lena2_ Leno, tak pięknie to ujęłaś… Słońce w zenicie nie rzuca cienia, tak jak serce pełne światła nie daje miejsca ciemności. To obraz dobroci, która potrafi rozświetlić wszystko wokół. Twój wiersz jest jak promień, zabieram go pod poduszkę :)
    • @Florian Konrad To żebractwo poetyckie, które błaga o przyjęcie, dopomina się o miejsce w czyimś wnętrzu. Jednak jest w tym prośbieniu siła języka i humor, dzięki czemu to nie poniżenie, lecz autentyczna, godna prośba. To żebranie z honorem - pokazuje wrażliwość i odwagę ujawnienia się.   Twoje słowa przypominają, że można być nieodspajalnym  (ładny neologizm) prawdziwym i trwałym. Ta pokora nie umniejsza, lecz dodaje blasku.      
    • @UtratabezStraty Nie chcę tłumaczyć wiersza, bo wtedy zamykam drzwi do innych pokoi czy światów. Czasem czytelnik zobaczy więcej niż autor - i to też jest fascynujące, szczególnie w poezji.
    • Skoro tak twierdzisz...  Pozdrawiam
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...