Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

między wniebowstąpieniem a upadkiem

MIROSŁAW C.
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

MIROSŁAW C.

MIROSŁAW C.

Opublikowano
Opublikowano

 

biec myślą 

ku krańcom wszechświata 

tracąc 

ziemskie punkty odniesienia

ciskać słowo po słowie 

w ciszę 

rozległego audytorium 

 

i czekać 

aż rój kamieni stworzy planetę 

 

oto człowiek 

obiekt krnąbrny

znów mija się z bezmiarem

6
duszka

duszka

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Nie możemy sie temu oprzeć..., tak jakby cząstka tego bezmiaru była w nas i tęskniła za powrotem do swojego źródła, a my próbujemy tę tęsknotę spełnić już za ziemskiego życia... Taką refleksję wzbudził we mnie Twój poruszający zasięgiem wiersz.

 

Odważę się na jedną małą uwagę: trochę odstaje mi od wydźwięku wiersza fraza "tracąc / ziemskie punkty odniesienia" i wydaje mi się zbędna... Bez niej przekaz jest dla mnie bardziej spójny i czyta mi się go lepiej.

 

Pozdrawaim :)

MIROSŁAW C.

MIROSŁAW C.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Gdy chcemy nazwać coś, co przekracza nasze zdolności pojmowania, często sięgamy po zaprzeczenie możliwości zmierzenia czy policzenia, stąd takie słowa jak bezlik i bezmiar, pokazujące, że liczyć lub mierzyć nie jesteśmy w stanie.

Pozdrawiam. 

@duszka

Tak jak piszesz. 

 

Tekst, pewnie będzie jeszcze ewoluował. 

Clue. 

Dziękuję za wszystkie ślady zainteresowania. Pozdrawiam. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      Nie przekupię go choć pieniądze mam

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      nie mam żalu do losu że czasami gorzej jest próbuje to zrozumieć nie gniewać się   bo wiem że i tak nie wygram z nim nie przekupie go choć pieniądze mam pogodziłem się z tym   myśląc jakoś to będzie przecież nie zawsze wieje zimny wiatr bywają lepsze dni    
    • Wędrowiec.1984
      dystrykt słów

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Bo ludzie mówią za dużo. Nie wiem, jak było dawniej, np. w XIX wieku, ale mam wrażanie, że żyjemy w czasach wszędobylskich small-talków. Nawet w pracy u siebie, kiedy kupię sobie obiad i wejdę do windy, słyszę np.: "o, pierożki", zamiast po prostu: "dzień dobry" i koniec. No tak, pierożki i co to w ogóle ma do rzeczy, że powiedziałeś/powiedziałaś "pierożki"? Czy ludziom robi się wtedy lepiej? Nie rozumiem tego w ogóle.   Poza tym, za fasadą dobrych słów, siedzi wielokroć hipokryzja i to taka właśnie przez te słowa domyślnie wdrukowana, ponieważ ludzie wiedzą, do czego używa się takich a takich fraz (literalnie pozytywnych), a mimo wszystko wciąż ich używają. Nielogiczne.
    • Florian Konrad
      MKUltra

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      aż gęsto od tej całej telepatii. istny pumptrack między nami, pofałdowana przestrzeń, po której skaczą świetlistsi endurnie. co i rusz łamią się zdania, rączki, urywają myśli-linki. dlatego chcę ci opowiedzieć bajkę o zamkniętej na świat, niczym Korea Północna, wsi. o spłachetku ziemi otoczonym strzeżonym betonem, chatach przystrojonych kolczastymi druciskami. kiszono się tam we własnym sosie. i grało, tańczyło w każdym dziwaczne uczucie przynależności. i zjawił się on. miał miejsce błąd dozoru, przez źle pilnowany mur przeniknął albo został wrzucony górą, Węgier. czy też Czech, mniejsza o to. stary ochlaptus z alkoholową demencją, mózgiem rozmiękczonym latami denaturatowania, do tego – w łachmanach. lecz był sensacją, istnym prezydentem, aniołem, Michaelem Jacksonem w marynarce-liberii z epoletami. obcym, a więc lepszym. zrazu zobaczono w nim posłańca. skąd? z samych Niebios? może. lub z Kalkuty, Wadowic, Indiany. i odkrawano od niego uświęcone części, darto znoszone ubranie na kawałeczki-relikwie. widziano w nim wielką metaforę, bo był spoza smolnej i dusznej wsi. każdy centymetr jego postrzępionej kurtki, przesikanych spodni, zaczął kosztować majątek. przybysz bełkotał w sobie tylko znanym języku, czasem igła w jego głowie natrafiła na właściwą ścieżkę i rzucił coś o krajach, gdzie pospolite niegdyś skody favorit są osobliwością i rarytasem. czuł się taką skodovką. zjedzono go szybciej, niż ktokolwiek mógł się spodziewać. delektowali się, wieśniacy, tym, co uznali za komunikant. przełykali z namaszczeniem. ...teraz przydałby się jakiś morał, co nie? jeszcze lęgnie mi się w zwojach, jeszcze tworzy przyszła treść. taka urocza, choć do wykrzyczenia. wmyślę ją w ciebie, jak będzie gotowa.  
    • Łukasz Jasiński
      Spowiedź dziecięcia wieku

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      I tak też można...   Łukasz Jasiński 
    • janofor
      Dwie strony powoju

      Przez janofor · Opublikowano

      Dwie strony powoju   Patrzę głębiej Ci w oczy, widząc w nich prawdy kamuflaż, kiedy bardziej i bardziej ślepca – mnie – kłamstwem poruszasz.   Śpiewał psalmy tramwajów na czas i niewczas przybyłych. Drżąc na każde z zawołań rdzawo czerwonych torowisk, był nieważnym kompletnie wśród cielsk grubiańsko olbrzymich.   Jego biały kieliszek z mocą tysiąca królowych, kropli nie uroniwszy, przez stal i rdzawe obrzyny przeszedł, krzycząc w nieboskłon – mogę to zrobić od nowa!      

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...