Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Samo życie

kronikarka1000
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

kronikarka1000

kronikarka1000

Opublikowano
Opublikowano

obietnicami  wciąż  własny  umysł  karmię

zauroczona  zjawiskami  natury

w  pędzie  zawrotnym  mijanych  zdarzeń  czuję

ich  obojętność  sumarycznie  ponurą

 

z  kalendarza  dzień   wytacza  się  nachalnie

choć  nieproszony  dnem  do  góry  wywraca

kierat  codzienny  ambitnie  brzmiący  praca

 

  

kronikarka1000

kronikarka1000

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Agrafka Dzień  dobry,

dziękuję  za   naukę  pisania ;  'wierszy'?

 

Zauważyłam, że w Twoim komentarzu - jej pierwotnej  postaci zaszły  zasadnicze  zmiany.

Znikły  niektóre  zdania (m.n  o sztuczności mojego  tekstu itp.).

 

Zastanowie  się;  może  napiszę  moje  przemyślenia  w  formie  heksametru...

 

Na tej stronie  to  kolejny  raz... 

Jak  to  się  robi?

Możesz  mnie  tego  nauczyć?

 

Pozdrawiam  z  uśmiechem,

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Julita.
      „Ziemio, Obudź Się”

      Przez Julita. · Opublikowano

      Oh, ziemio moja, piękna, a tak bezczelna, Czemuś tak dzika, choć byłaś tak wierna? Czemu, planeto, tworzysz nam piekło, Gdzie dobro ginie, a zło się rozśmiekło?   Lęk w sercach drzemie, brak już miłości, Coraz mniej ludzi, co mają cnoty i prostość. Wszędzie ploteczki, śmiech i zwrot akcji, A w duszach pustka, bez gracji, bez reakcji.   Gdzie spojrzeć — ludzi braknie w człowieku, Bawią się wszyscy w zgubnym biegu wieku. Znikła kultura, etyka, szacunek, Został jedynie hałas i smutek.   Czemu, o ziemio, nie zareagujesz? Czemu tym światem się nie zaopiekujesz? Pokaż, że w tobie jest jeszcze raj, Niech wróci pokój, niech kwitnie gaj.   Pomóż, by rajem stał się nasz świat, Dla tych, co odeszli, i tych, co wśród strat. Bo człowiek sięga po trucizn cień, By zabić marzenia, pogrzebać sen.
    • Migrena
      Rozprzestrzeń

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97 Cudowne poruszające rozważanie.  Pięknie ujęłaś, że świadomość nie jest kryształem, lecz płomieniem. A  poszukiwanie własnej prawdy w "skurczach ciszy" jest jedyną prawdziwą geometrią istnienia. Wątpliwość staje się tu najwyższą formą wiary.   Wspaniały tytuł. Imperatyw egzystencjalny. Przez ten tytuł wiersz nabiera specjalnego znaczenia.   Bereniko. Twoje wiersze coraz głębsze. Coraz śmielsze. Jest już bardzo wysoko :)  
    • huzarc
      Jakie jutro

      Przez huzarc · Opublikowano

      @andrew To mała perła poezji codziennej – wiersz spokojny, przejrzysty, a jednak głęboko filozoficzny.
    • huzarc
      Ciężar iluzji

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Katarzyna Anna Koziorowska To dojrzały, piękny liryk o smutku, który nie niszczy, lecz oczyszcza. Zapis ostatniego etapu miłości: kiedy już nic nie boli, ale wszystko jeszcze trwa w pamięci.
    • huzarc
      Przystanek końcowy

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Simon Tracy Utwór jest współczesną parabolą o śmierci, samotności i egzystencjalnym zmęczeniu. Sceneria – ostatni autobus, noc, cmentarz – tworzy symboliczną przestrzeń przejścia, granicę między światem żywych i umarłych, między pozorem życia a ostatecznym spokojem.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...