2

[23.]

Ostatnia doba zgasła jak świeczka
jak jak gdybym miał ją pamiętać,
płaszcz wiatru zrzucił wszystkie klosze
wiatru prędkiego lotnego jak nonsens,
tak sam stałem tam obok dziecka
które świata ujrzeć nie może. 

 

Opowiedziałbym o pięknej Odrze
pięknej bo z uczuć, o brudnej Wiśle 
bom człowiek współczesny i tym żyję
że zawiśnie ten, co wątpi w postęp
a prawdy życiowej szuka gdzie indziej.

 

O sercu jak towar, co można wymienić 
o flakach ciągnących się jak spaghetti 
jak jak sam bym zapomniał, że wątpię
że coś na tej ziemi pokochać mnie może
czy to pieniądze, czy inne wieki.

 

Powiem, jak przejdę w romantyczność
wobec drążącej me wnętrze nadziei,
że wszystko już mam w telefonie
tylko nie inność, którą nas podzielił
świat wielki, delikatny dla swych dzieci. 

 

A może przejdę tylko w milczenie
i spojrzenie w piękno jej natury
jakbym miał sercem zapalić świeczkę
lecz ciepło już dawno zabrały mury.