Zgłoś

Jak rozżarzony przypływ, unosi się we mnie i opada fala tęskniąca nieustannie za jednym brzegiem. Jestem wydmą — podatną na każdy szmer morza, które oplata mnie coraz ciaśniej, chcąc nauczyć się mojego rytmu. Pragnę trwać w zatoce, gdzie woda wzbiera coraz odważniej, ze świadomym celem - by zatapiać to miejsce, które otwiera się dla niej - wciąż i od nowa.

@andrew Wiersz ma w sobie coś z codziennej egzystencji (autobus, chodnik, zegarek) i jednocześnie z metafizycznego niepokoju. Lubię tę mieszankę konkretności i mglistości. Pozdrawiam :) 

Nowy dzień wypełniony radością z tobą   Nowa ty , nowy ja Dyskusje o naszym wspólnym życiu Zbliżamy się nie tylko emocjonalnie Piękni, kiedy kochamy Zrozumienie, respekt, uczucie Dwa imiona, jeden wspólny dom Czas płynie, a miłość staje się naszą codziennością Dom rodzinny, to nasze prawdziwe miejsce   Niesiemy uczucie, jako dar od serca Cudowne życie z rodziną Miłość przypomina smak czekolady   Jest wiele ścieżek, ale tylko jedna miłość   Trzymamy się razem, osobno to było w przeszłości Zawsze wchodzimy przez te same drzwi Ile mamy miłości dzisiaj, tyle samo będzie po nas.                                                                                                                           Lovej. 2025-12-08                        Inspiracje . Czy potrafimy kochać

@Maciek.JNiezła litania chorób - świetnie podana. W sam raz dla hipohondryka. :)) Pozdrawiam. 

@Amber To subtelny wiersz o byciu obserwatorem, a nie uczestnikiem podróży. Szczególny jest moment, kiedy świadomie wybieramy "nieruch", gdy inni się przemieszczają. Końcówka jest piękna – ten smok pary, który rozpuszcza kontury. Delikatne przejście między jawą a snem, gdzie wszystko – i pociągi, i decyzja o pozostaniu – staje się mgliste i obojętne. Jest w tym wierszu coś z malarstwa impresjonistycznego - rozmyte światła, dźwięki, granice. I głęboka akceptacja własnego miejsca w świecie, które nieustannie się porusza dookoła nas.