Do urojenia

[notmytype]

 

Patrzę w przeszłość spowija ją gęsta ciemność
uciekają krótkie wzory rzeczywistości 
układają się w system niezłączony sensem
ocean wszechrzeczy niknie pośród skał rozmytych
bezpowrotnie bolesna tęsknota szepcząca w przestrzeń 
stała się moim fundamentem

[dmnkgl]

@notmytype  Ciężki ten wiersz i jak obiecuje tytuł, mocno abstrakcyjny. Jest tu tak dużo mocnych słów, że ciężko mi jako czytelnikowi, wyłuskać jądro wiersza. Jest nim moim zdaniem pogrążenie się peela w stanie głębokiego przygnębienia. Tak głębokiego, że dopatruje się w nim sensu swojego życia. Patrzy na ,,ocean wszechrzeczy", ale jego perspektywa jest przez ten smutek zaburzona, nie widzi w nim wzoru, schematu, porządku. Koło się zamyka.

Ale każde koło można złamać.

Pozdrawiam

[PuszKin]

Skoro masz już fundament to pisz dalej. Może wzniesiesz niewzruszony, a wzruszający gmach poezji.

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - nie powiem że nie ciekawy ten wiersz - zatrzymuje.

                                                                                                       Pozd.

[Sylwester_Lasota]

Całkiem niezły tekst, moim zdaniem, zmusza do myślenia, a to już coś :)

 

Pozdrawiam

[w kropki bordo]

@notmytype nic szczególnego.