Wiem gdzie dąb

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

Wiem gdzie starodusznie dąb z małego żołędzia

w dół - w górę się wcapierzył, natężył zielenie

i czernie, rozpycha w krąg, u podstawy śmiecia

podarował mu człowiek, gdy on zmiata cieniem

 

piaszczystą drogę, wzdłuż wał, na którym decyzję

podjąłem że dalej iść będę z Kosmo, wiedzie

wałem do mostu, wiedzą wierzby jak nad Wisłę

w czerstwe cienie piłować wydeptaną ścieżkę,

 

kiedyś krowy wiedziały jak żuć łąkę obok,

jabłonie nadal wiedzą dzikie jak się kwitnie,

płatki sypie i jabłka, a ja wiem gdzie z Jolką

piliśmy kulawego misia z Bieszczad z gwintem

 

na plastikowy korek, wiem kto mi go przywiózł,

nie wiem kto napędził mu ducha do butelki,

od dawna już nie wiedzą komary czym przytruł

im naszą krew, ja wiem, że o dębie jak piękny

 

chciałem, wiersz wie jak skończyć, ja tylko, że piszę

bo znam alfabet, a nie mam pojęcia o dniu

ani godzinie, wiem, że bilet w kasie, chwilę,

zanim znów będę głupszy, pewnie rozsypię w kurz

 

na ludzi i ulice.

Edytowane 21 Września 2020 przez Jan Paweł D. (Krakelura) (wyświetl historię edycji)

[duszka]

Jestem zachwycona... wszystkim. Nie mam słów - tylko to jedno: dziękuję :)

[iwonaroma]

'wcapierzył' - chyba rz? 

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

@iwonaroma Racja, dziękuję.

@duszka Dziękuję.

[_M_arianna_]

@Jan Paweł D. (Krakelura)

 

Ładnie, z mapą terenu też. 

Łąki w promieniach słońca czekają, a lato umyka z kalendarza, z każdym dniem. 

Cóż... 

 

 

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

@Marianna- Dziękuję.