Przebiorę się!

[Lidia Maria Concertina]

Odzieram chmury z szat
Na tych, co mnie znają - nie znajdziesz ani palców ani ręki
Nie umiem zliczyć lat - bezmyślności, próżności, udręki

Dopijam sherry z truskawek
Uderza gdzieś ponad głową
Chmury już tylko w kozakach
Śmiechem zanosi się pustka
Słowa są sprawnym lemieszem - w zalakowanych ustach

 

Często odchodzę ''na zawsze'' - by wrócić
Po dwóch minutach
I czuję się zwykle jak szewc
Ten, który chodzi bez butów.

 

Pytam się czasem życia: ''Czy ja ci czegoś nie daję?'' ''Jakie popełniam błędy?'' ''Dlaczego jesteś ... nietrwałe?''
I tylko - głucha cisza.

Upijam się - siedząc w kościele
Bosko-szatańskim winem
Umieram - w każdą niedzielę.

A później lekko przechodzę
Do kolejnego życia
Z głupawo bezczelną miną

Lepiej się wcale nie dziwić.
Brać to, co jest
Niebieskość
Kradzione kolie i futra

Brak ograniczeń - pod kreską

I bez oparcia krzesło
I późne zmartwychwstanie
... Chmury nie będą się dziwić.

Odzieram swój lęk z gorsetu
Płaszcz ziemi zaczyna się krzywić ...

 

 

 

[fregamo]

@Lidia Maria Concertina

krzywi się dzisiaj niebo

chciałoby się rozchmurzyć

nie ma oparcia w przestrzeni

i w duszach nie ma odbicia

 

tafla istnienia jak zwykle

łączy się z życiem przypadkiem

z głupawym grymasem lecz ciągle

odchodzi by wrócić na zawsze

 

Pozdrawiam