Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Krok po kroku


Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wg przypowieści buddyjskiej

 

Przemierzał pewien mnich stary

góry zaśnieżone,

odzież miał podszytą wiatrem,

i buty schodzone.

Zdrowie już nie to co kiedyś,

więc sił nie miał wielu,

lecz miał w sobie wielką wiarę,

że dotrze do celu.

 

Choć wiatr ciągle wiał mu w oczy

i mróz kąsał skórę,

dreptał wolno, lecz uparcie,

z pokorą pod górę.

I nie patrzył w przód daleko,

nie podnosił wzroku,

skupiał całą swą uwagę

na następnym kroku.

 

Czemu podjął to wyzwanie,

mógłby ktoś zapytać

- bo w niewoli nie chciał spędzić

reszty swego życia.

Nie miał więc innego wyjścia

- by uciec przed wrogiem

i zachować swoją wolność,

musiał ruszyć w drogę.

 

Gdy wreszcie do szczytu dotarł

uśmiechnął się lekko,

wiedział bowiem, że do celu

jest jeszcze daleko.

Nad euforią górę wzięło

starcze doświadczenie,

gdyż trudniejsze od wspinaczki

bywa w dół schodzenie.

 

Choć był głodny, przemarznięty

to silną miał wolę,

i nadzieję, że odnajdzie

schronienie na dole.

Zaczął schodzić bez pośpiechu

w kierunku doliny,

ostrożnie, by nie wywołać

przypadkiem lawiny.

 

Sił swych resztką dotarł w końcu

do górskiej polany,

gdzie pasterze paśli owce,

tam padł wyczerpany.

Więc natychmiast wokół niego

zbiegli się tubylcy.

wszyscy bardzo zadziwieni

wyczynem niezwykłym.

 

Gdy odzyskał mnich przytomność

pytać go zaczęli,

dlaczego w tak trudną drogę

wybrać się ośmielił.

- Mój mistrz zawsze mi powtarzał,

bym był pełen wiary,

i żebym się nie bał mierzyć

swych sił na zamiary.

 

W życiu nie ma bowiem przeszkód

nie do pokonania,

nie należy się obawiać

żadnego wyzwania.

Trzeba zwalczać przeciwności,

których pełno wokół,

do każdego celu można

dotrzeć krok po kroku.

 

 

Opublikowano

pewien rymarz z miasta - nazwy już nie pomnę

co przez życie produkował jeden przyrząd

który z d miał coś wspólnego - mówiąc skromnie

postanowił dziś odmienić image wygląd

 

całe życie ślęczał nad tym nieraz długim ścierwem

co na tyłkach potrafiło trzymać gacie

oprócz tego też zostawiać niezłe pręgi

gdy łeb młody myślał czasem ciut inaczej

 

jak pomyślał tak i zrobił ....

 

dokończę chyba za tydzień - życie goni

Pozdrawiam Jacek

 

Opublikowano (edytowane)

@Marek.zak1

 

Dzięki :)

 

Masz rację. Wytrwałość, ale i mickiewiczowskie "mierz siły na zamiary", czyli impossible is nothing.

 

Pozdrawiam

@[email protected]

 

Trzeba ciągle dreptać, byle nie w kółko.

 

Dzięki Grzegorzu i pozdrawiam.

@Jacek_Suchowicz

 

Dzięki jacku. Czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy...

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Franek K

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To chyba serduszko tej opowieści :) Jej przesłanie jest mi również bliskie, najważniejsze to nigdy się nie poddawać i małymi kroczkami dążyć do celum Podtrzymujesz poziom do którego nas już przyzwyczaiłeś.

Pozdrawiam :)

Opublikowano

Dzięki Dot :)

Uważaj na schodach :) Najlepiej trzymać się poręczy, jak uczą na wszystkich szkoleniach.

 

Pozdrawiam. FK.

Opublikowano

@Nata_Kruk

 

No jest kilka słabszych miejsc, na które nie miałem lepszego pomysłu. 

 

Dzięki Nata i pozdrawiam. FK.

@WarszawiAnka

 

W czasie sportowej wyprawy w góry bardziej powinno się mierzyć zamiary na siły jednak. Górę brać (zdobywać) powinien zdrowy rozsądek, ale nie zawsze tak bywa. 

 

Dzięki Aniu. Pozdrawiam. FK.

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Świetna historia i rymy.

 

w jednym miejscu można "urymić"

np.

więc natychmiast wokół niego zebrała się kupa,

wszyscy bardzo zadziwieni patrząc na nie-trupa

 

Ale naprawdę dobra robota! Dziękuję za przyjemność czytania :)

  • 2 tygodnie później...
  • 3 tygodnie później...
Opublikowano

@Bogdan Brzozka

 

Dzięki Bogdanie.

Przypomniało mi się, jak Niziurskiego, chyba w Księdze Urwisów, chłopaki czytali jakąś książkę. Gdy główny bohater marzł, to czytający marzł razem z nim. Nie mogli jej doczytać, bo gdy bohater zasypiał, to oni też :)))

 

Pozdrawiam. FK.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiersz sam sobie przeczy, bo niby niema rymu, a tu nagle łup! Jest! Z Bogiem pewnie tak samo... nic to, że w galerii.  Pozdrawiam. :)
    • Bardzo ładny teks, a te wszystkie nawiązanie dodają mu tylko smaku. Pozdrawiam. 
    • @Dekaos Dondi Natura potrafi się sama obronić. Soplowy sztylet jak niespodziewany cios i to taki na amen.  Mrocznie i zimnawo. Pozdrawiam !
    • Tekst powtórkowy?     Zaczął padać śnieg. Niebanalnie przymroziło tej zimy. Pierwszy płatek spadł mu na rękę. Pomyślał sobie: wszystko jest kwestią stanu. Tak naprawdę, to zmrożona woda. Jest nieszkodliwa. No chyba, że jest jej za dużo. Na przykład na dachu. Albo na powierzchni Ziemi. Tak luzem. Tam, gdzie jej nie powinno być. Może potopić to czy tamto. Jest jeszcze para woda. Cholernie może poparzyć.    Padało i padało.    Wybrał się do lasu. Podziwiać oszronione drzewa. Uwielbiał takie widoki. Wprost szalał za nimi. I jeszcze coś lubił.     Stał pod rozłożystym świerkiem. Otaczały go też inne, bardziej potężne drzewa. Gałęzie uginały się pod białym ciężarem. Nic dziwnego. Tu jeszcze trzymał większy mróz. Promieni Słońca dochodziło niewiele. Co jakiś czas słyszał odgłosy, osuwającego się śniegu. Lubił drażnić drzewa. Nie dawać im spokoju. Szarpać malutkie zlodowaciałe gałązki. Uważał, że to nic złego. Zwykła zabawa.     Złamał nieco grubszy konar. Miał z tym trudności. Był twardy jak kamień. Ale w końcu mu się udało. To tylko zwykła, nic nie czująca, cząstka lasu. Nie musiał się przejmować. Zabawa trwała nadal.       Właśnie schylił się po odłamaną gałązkę, by ją połamać bardziej, gdy usłyszał szelest. Nie zdążył uświadomić sobie, skąd dochodził. Z góry czy z tyłu. Poczuł niesamowity ból. Coś twardego i ostrego, utknęło w jego szyi. Głęboko i dokładnie. Ogarnęła go mroźna, wilgotna ciemność.     Po chwili, był zimnym trupem, leżącym na zimnej ziemi. Jasna twarz, widniała na biało – czerwonym tle. Zawsze czuł się patriotą.     *     Śnieg stopniał zupełnie. Tak jak ostatnie sople lodu. Nie pozostał najmniejszy ślad. Zgłoszono zaginięcie. Odnaleziono go po jakimś czasie. Miał dziurę w szyi. Śledztwo nic nie wykazało. Przede wszystkim, nigdy nie odnaleziono narzędzia zbrodni.  
    • @Deonix_ przyznam się bez bicia na dwa razy ale za to ze zrozumiem, już dawno nie czytałem baśni w których wszystko dobrze się kończy szkoda że ich tak mało powstaje. Z upodobaniem. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...