Cicha ucieczka

[Dawid Rzeszutek]

Cicha ucieczka

Bez krwotoków, cicho i łagodnie
Odbierają życie gwiazdy północy
Wieczni słudzy jasności litościwej 
Nocne latarnie wciąż niespokojne
Gdy klepsydra dusi się piachem 

 

Zaschną łzy w tej krwi tętniącej,
A euforyczny zawał powstanie
Zdusi się serce w zakamarkach
Zapominanych chwili oddechu.
Krew zaschnie skażona chorobą.

 

Tu nieśmiertelna trwa poświata
Zwłoki opuszczająca bez nadziei 
Mknąca w sile pryzmatu światła 
Na koniec kolejki ku wieczności 
A waga waży wartości niepojęte

 

Cisza i wspomnienie serca drgań 
Wypełnia oświadczenie o życiu 
Podpis wieczności w kajdanach 
I światło gwiazd, jasne i słuszne
Pieczęć pod wyrokiem zwieńczą

 

Droga pozagrobowa jest jedyną 
W zgodzie z prawdą i prawem 
Dziś brak wniosków i dowodów 
Na inny kształt wyroków czasu  
Dziś wiatr wiedzie ku niepamięci