Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

o co ci chodzi?

iwonaroma
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

iwonaroma

iwonaroma

Opublikowano
Opublikowano

kiedy

 

wiersz przestaje być pieśnią

a jest tylko zgrzytem

 

harmonię muzyki

rujnuje dysonans

 

obraz traci znaczenie

w najczystszej (?) abstrakcji

 

ciało załamane

nie tańczy, boli

 

życie

stało się teatralne

 

 

więc o co ci chodzi?

 

 

 

 

 

 

5
Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

@iwonaroma moze zabraklo w nim oddechu, na którym puenta, nawet ostra jak gwóźdz, pęka i otwiera wszechświat możliwości. 

Sama piszę takie wiersze, gdzie wersy wiszą na krzakach ciemnego lasu. Naprawdę, trzeba dużo gęstwiny rękoma odgarnąć z umysłu, żeby zobaczyć błysk poranka. Twoje napawają nadzieją. Ciekawy wiersz

Edytowane przez Gość (wyświetl historię edycji)
iwonaroma

iwonaroma

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

:) dzięki i wzajemnie 

 

 

 

 

... 

Chciałam też zwrócić w wierszu uwagę (bo może to jest niezbyt czytelne) na twórców, artystów, którzy kroczą właśnie powyżej opisaną drogą. To do nich głównie skierowane było pytanie. Ale bardzo ciekawie i słusznie to opisałaś, bo oni są de facto osieroceni (albo tak im się wydaje :)) i w związku z tym manowce w twórczości. 

Dzięki za serce i również pozdrawiam  :)

 

 

 

 

 

Tak, wszyscy mamy jakieś chaszcze do wytrzebienia :)

 

Edytowane przez iwonaroma (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • jan_komułzykant
      wiem, że

      Przez jan_komułzykant · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Masz i piękną duszę i nieprawdopodobną wrażliwość Alu :)                                                                                                  Serdeczności

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

                                                                                                        
    • Łukasz Wiesław Jasiński
      Jesienne Refleksje

      Przez Łukasz Wiesław Jasiński · Opublikowano

      @tie-break   Zanim pani odpowiem na pytanie, to: zrobię lekki ukłon - jestem pogańskim racjonalistą - libertynem i intelektualnym biseksualistą - uniwersalnym, natomiast: Jezus Chrystus był filozofem uniwersalnej miłości, a jego matka jest Królową Polski - w sposób symboliczny została ukoronowana przez Króla Jana II Kazimierza we Lwowie, dalej: dla mnie najważniejsza jest Święta Matka Natury i dlatego ją złapałem na zdjęciu, potem: dodałem lekkiej stylizacji, aby zdjęcie mogło przybrać charakter artystyczny, kończąc: więcej informacji pani znajdzie w eseju pod tytułem "Saga" i w wierszu pod tytułem "Szczodre Gody" - tutaj można znaleźć.   Z uszanowaniem  Hrabia Łukasz Wiesław Jan Jasiński Herbu Topór 
    • Alicja_Wysocka
      wiem, że

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Starzec, dziękuję 
    • Arsis
      ***

      Przez Arsis · Opublikowano

      @Somalija podrywasz mężczyzn? jakichś Kamilów?
    • Dekaos Dondi
      Konwalia

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      Przyznam szczerze, że nigdy nie były moją mocną stroną. Powód był zazwyczaj prozaiczny. Nie lubiłam wilgotnych poduszek, w które łzy często wylewałam. I to przeważnie w samotności. Zawsze jakiś powód się znalazł. Często tylko dla mnie zrozumiały. Zupełnie nieistotny dla innych. W sumie trudno się dziwić. Jestem inną. Po swojemu inną. Rozumiem inaczej świat, w którym przyszło mi żyć.   Wiem. Egoistka ze mnie. Jakbym była pępkiem, wokół którego świat ma się kręcić, tak jak chcę. Ale tak wcale nie jest. Po prostu czasami nie wiem, jak odnaleźć siebie, w tym wszystkim, gdzie mnie jest tak mało.   Znowu śniłam, o zaczarowanych złudzeniami, konwaliach. Podeptanych przez złych ludzi. A może nie tyle złych, co nie myślących dalej. Poza czubek własnego nosa. Nie zastanawiają się, że kilka słów, może kogoś bardzo zranić. Tak bardzo, że w jakiś skrajnych okolicznościach, człowiek targnie się na swoje życie, a przyczyna nie będzie nawet wiedziała, że przez nią, o jednego człowieka mniej na świecie. A mógłby jeszcze tyle dobra popełnić i być dla kogoś.   Ktoś powie, że zła także. Lub być obojętnym. To prawda. Bo życie nieprzewidywalne jest, a człowiek nie ideałem, lecz nieustającym początkiem przyczyn i skutków, o trudnym do przewidzenia, finale. Dla siebie i dla innych.   Czasami się czuję, jak ta niepasująca konwalia. Jestem nią. Rosnącą gdzieś z boku, obok ogródka. Na szczęście w nieszczęściu, tym razem obudziłam się w cieniu podeszwy.   Wisiała nade mną, na promieniach słońca. Nie pozwalały, by mnie wgniotła w ziemię.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...