zachłysnięty pwietrzem

[Tim Bombadil]

To niewiarygodne! On się utopił.
Wszedł do wody i oddychał nią
jeszcze przez chwile, krótką chwile...

wchodził, powoli zamaczając smutki
cierpliwie topił promienie światła
zaczepione jeszcze w jego włosach

zdążył jeszcze odkochać w sobie świat
nie był dla niego zły, dał mu przecież powietrze,
ktorego zaczerpnowszy nigdy już nie odrzucił

Nigdy do tej pory, gdyż teraz coś się zmieniło,
nie jest mu już takie drogie jak kiedyś.
zachłysnął się więc nim po raz ostatni...

[Piotr Sanocki]

Smutny ten wiersz. Chociaż brakuje w nim tej desperacji - może nie! Emocji, tak. To lepsze słowo.
Koniec najlepszy pod tym względem.

Pozdrawiam serdecznie

PS. A nie powinno być: "Zachłyśnięty powietrzem"?