Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Po podstrzyżonej polance biega boso słoneczko.
Przymierza korony kwiatów i unosi się lekko.
W lustrzanym błękicie nieba ogląda sukienki z chmur.
Ciepły wiatr zerka ukradkiem, gdyby zatańczyć on mógł? 

 

Dmuchawce kręcą się gdy czas oddycha myślą marzeń.
Wyściełane bielą łoże, kiedy Cię w nim zobaczę?
Uczesane złote włosy dotykają teraz snów.
Ty wybierasz mi już stroje - lepiej ubierz w oddech swój. 

 

Płatki barwne jak uśmiechy wabią pszczoły w swe łona.
A ja czekam wciąż na Ciebie w portret lata wpatrzona.
Niech poezję miłość tworzy zapisaną w duszy Boga.
Spójrz motyle jak fruwają, czy były w Twoich dłoniach? 
 

Opublikowano

@M.A.R.G.O.T Będę Cię oglądał obrazem Rembrandta,
                           miłość między nami jak brama otwarta.

                           Ona przecież wolna - zwiewny ptak w obłokach,
                           powiedz proszę prawdę - kocham, kocham, kocham!
 

Pozdrawiam Margot.

Opublikowano

Witaj - słodko że palce lizać - warto było zajrzeć...

                                                                                               Uśmiechem pozdrawiam.

                                                                                                      

Opublikowano (edytowane)

@[email protected]

Najpiękniejszy obraz nieba,

gdy słoneczko jest w objęciach

boskich ramion z białych chmur.

Ty jesteś boski, jesteś mój!

 

Anioł ubrany w koszulę

pieści mnie słowem tak czule.

Odgarnia promienie jak chce.

Kocham Cię, Ty dobrze to wiesz.

 

Miłość jest jak lato na łące. Wszędzie serca kwitnące :)

Pozdrawiam Grzegorzu :)

@Victoria dziękuję bardzo. Pozdrawiam cieplutko.

@Waldemar_Talar_Talar :) pozdrawiam serdecznie.

Edytowane przez M.A.R.G.O.T (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@M.A.R.G.O.T Moja łąka a Ty w kwiatach,

                           róże złote w wianek wplatam,

                           Później włożę Ci na skronie

                           i obejmą Cię...  me dłonie.

Kłaniam się pięknie.
                          

Opublikowano

@Kot he he no krowa je trawę. Mogła to być i krowa :)) 

hm...te dmuchawce to wiesz... chodzi o te chwile, które zbyt wolno płyną, gdy się za kimś tęskni. Wiadomo, że dmuchawce są białe i gdy tak zdmuchnie się je w krainę marzeń to już tak się bezwiednie nie kręcą. Mogą wyściełać łoże pragnień :)

Pozdrawiam.

P.S. nie przejmuj się, ja też Twoich wierszy nie do końca rozumiem :) Miłego Dnia życzę :)

@Kot ale "Stało się..." jest fajne :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...