36 Kołysek

[Dekaos Dondi]

        ––?/––

Jeszcze zwinięta,

lecz czuła.

W małej szkatułce,

śni o walca prześwicie.

 

Już razem,

w komnacie ciemnej zamknięci.

Z wyciągniętym językiem.

 

Łóżeczek na nim,

trzydzieści sześć.

 

Tęsknią.

Czekają.

 

Aż nagle,

pstryk.

 

Ktoś okienko otwiera na chwilę.

Przez nie obrazek,

na rękach światła niesiony.

 

Spieszyć się muszą,

położyć w kołyskę.

 

Pierwsze.

 

Trzydzieści pięć,

zostało.

 

Jeszcze.

 

Gdy wszystkie zapełnią,

wywołają do spojrzeń.

 

W szkarłatnej poświacie,

duchy na bieli.

 

Coraz wyraźniejsze,

w toni zanurzone.

 

*

Gotowe teraz,

by w domku albumowym

wspomnienia

zatrzymać.