Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Usłyszałem, że ladaco, ale czyżbym się przesłyszał

bo mówiący to seplenił był zziajany no i dyszał

i zagrała wtedy we mnie stara żyłka detektywa

może facet mówił szyfrem tak na filmach nieraz bywa.

 

Spróbowałem to podzielić wyszły z tego trzy wyrazy

i to właśnie był zaczątek, aby zrobić wypad z bazy

bo wiadomo, że natura oraz cisza wśród zieleni

to inaczej człowiek myśli a i rozum się nie leni.

 

Wziąłem kartkę i ołówek by zapisać, co słyszałem

ale zaraz na początku wątpliwości pewne miałem

może to skrótowy zapis i do tego szyfrowany

żeby było trudniej dociec to w dwóch słowach zapisany.

 

Co słyszałem fonetycznie po swojemu zapisałem

a rezultat mego śledztwa tuż pod spodem pokazałem

ja detektyw niestrudzony, który działał pod przykrywką

czyli utajnionym nickiem który także zwie się ksywką.

 

                                                                       Ha-Jot.

 

... że lada... co?

... żel, a da... co?

... żel, Ada... co?

Opublikowano (edytowane)

@Henryk_Jakowiec

wszak wszyscy wiedzą że lada

co się spod niej coś wykłada

kod jakiś musi ukrywać

kiedy cię męczy łysina

to w żadnym razie nie pozwól

mówić płyn na porost włosów

powiedz tylko żel Ada... co?

ci odpowie proszę bardzo

i cała akcja zakończy się tak to:

ty poprosisz żel a da co...?

 

Pozdrawiam ;)

Edytowane przez Johny (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Johny

Piszesz, płyn na porost włosów czyżby było coś takiego?

Jeśli tak to bardzo proszę podaj adres sklepu tego

pognam tam jak rączy jeleń, pognam nawet dziś z wieczora

i nie trzeba oświetlenia, bowiem w roli reflektora

mogę użyć mej łysiny a poboczem ciemnej drogi

wprost do sklepu mnie powiodą moje dwie nie cztery nogi.

 

W sklepie udam żem niemowa i na migi, więc bezgłośnie

wytłumaczę, że ja szukam coś, co po tym coś wyrośnie

i uchylę delikatnie rondo mego kapelusza

i na migi wytłumaczę proszę spojrzeć była susza

słonko było niemożebne, grzało tak, że wypaliło

to, co jeszcze nie tak dawno bujnym łanem się ścieliło.

 

Ekspedientka mnie rozumie jednak myśli ty idioto

nie ty pierwszy nie ostatni jakimś szyfrem pytasz oto

spójrz jesteśmy w sklepie sami nie udawaj, więc niemego

idź, na pierwszej półce z prawej masz od metra właśnie tego

więc poszedłem i usiadłem, bo przygniotło mnie zdziwienie

bo na półce był, lecz nawóz z etykietą - na łysienie.

 

Z nerw wyszedłem i u pani zażalenie takie wnoszę

może nawet być i nawóz, lecz na porost włosów proszę

pani tylko się zaśmiała, bo cóż biedna miała robić

i odrzekła mi z przekąsem - mchem też możesz przyozdobić

swe poletko a więc czekaj, minie zima, puszczą mrozy

tu za sklepem też mech rośnie, przy śmietniku koło brzozy.

 

 

pozdrawiam ;)))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • zdawałoby się  że ja i Ty …   a my  my tak daleko od siebie    pozory  gra słów  wszystko wygląda logiczne  nawet może się podobać  ale wewnątrz  wewnątrz pustynia  i w codzienności gdy znikniemy sobie z oczu przepadamy  często i w nieskończoności    patrzą na nas  mówią  ci to muszą być szczęśliwi  tacy zawsze....   8.2025 andrew   
    • @Waldemar_Talar_Talar dziękuję bardzo również pozdrawiam twoje słowa są bardzo ważne 
    • Nie rozkochał mnie w sobie. Rozkochał mnie w poezji. Poznaliśmy się w górach - wędrowaliśmy w większej grupie, szliśmy obok przypadkiem. Oboje gadatliwi, trochę śmieszni, trochę zapatrzeni. Nic wielkiego - ot, kilka dni na szlaku, rozmowy między krokami, wspólna herbata z termosu. Na koniec wymieniliśmy adresy. Tak zwyczajnie, niezobowiązująco, „na wszelki wypadek”. I to on napisał pierwszy. List przyszedł po kilku dniach. Pamiętam, że czytałam go przy kuchennym stole, w półśnie, z herbatą, jakby z lekkim niedowierzaniem. Był inny. Nie opowiadał tylko o tym, co słychać, ale miał w sobie rytm, swobodę, lekkość. Czytało się go jak książkę, jak opowieść. A na końcu - wiersz. Nie jego. Jakiś klasyk. Tęskny, miękki, trochę tkliwy. Zaskoczyło mnie to, bo nikt wcześniej nie przesyłał mi wierszy. A już na pewno nie na końcu listu, jak puenta. Odpisałam. A on znowu - odpowiedź, i znowu wiersz. Zaczęłam czekać nie na same słowa, ale właśnie na ten fragment na końcu. To był moment, który rozświetlał dzień. W domu nie było zbyt wielu tomików poezji - może Mickiewicz, jakieś lektury. Zaczęłam więc szukać wierszy sama. Najpierw dla niego - by też coś pięknego mu wysłać. Ale z czasem... Zaczęłam je czytać dla siebie. Złapałam się na tym, że kiedy dostaję list, zaczynam od końca. Wiersz był najważniejszy. A potem - pewnego dnia - pomyślałam: „A co tam… Może i ja bym coś spróbowała napisać.” Napisałam pierwszy wiersz. Niepewnie. Tak, jakby słowa znały drogę, ale ja nie byłam pewna, czy mam prawo je prowadzić. Nie pokazałam go nikomu. Jeszcze nie. Ale napisałam. I to nie był koniec, tylko początek. Pierwszy raz opublikowałam wiersz w internecie - na stronie, którą prowadził ktoś, kto już pisał. Kto miał swoje miejsce, swoje słowa. On powiedział: „Nie ma się czego wstydzić.” A ja - choć z drżącym sercem - mu uwierzyłam. To było jak uchylenie drzwi. A potem były kolejne - inne strony, portale, przestrzenie, gdzie poezja mogła być nie tylko czytana, ale i usłyszana. I tak doszłam - do teraz, do dzisiaj. Dziś wiem, że nie trzeba się bać własnego głosu. Bo kiedy wiersz się rodzi - trzeba mu dać światło. Nawet jeśli nie wiadomo, czy ktoś go przeczyta, zrozumie, przytuli. Bo może gdzieś, kiedyś, ktoś przeczyta od końca. I od tego zacznie się jego własna opowieść.    
    • Ładnie, a peelka widać z tych kochliwych. Pozdrawiam
    • @Wiesław J.K. serdeczne dzięki za te nuty jak malowane to jest fakt czy też melodię mi przyniosły bo póki co słowami gram :)))     @Annna2 lato każdego niespokojne przechodzi burze oraz deszcze umie wyciszyć i ukoić wzdychamy; mogłoby być lepsze :)))  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...