Historia edycji

Między tobą żywym, a tobą, który umarłeś, jest rozproszenie znaków; można swobodnie zbierać i układać po swojemu.   Gdy chodzę po nieznanych cmentarnych alejkach, obcasy stukotem grzęzną w topniejącym śniegu; ciągle wydaje mi się, że za chwilę cię zobaczę, gdy tylko słowa odparują z kałuż i nazwy naszych wspólnych miast zjawią się zamiast żałobników przydymionym konduktem.   Lecz wiem już, że odtąd będę ścierać pot jedynie z granitowych tablic. I jeśli jeszcze coś się spełnia, to ciało niedokończone, bo zabrakło w nim blizny po Ewie, choć tyle było rajów, butelek szampana, imion w szklankach z lodem, że słowa zdążyły się nasycić do bólu.   A teraz tylko noc nie przestaje cię plądrować, zagłębiając palce, i zima obgryza do kości.

@tie-break świetna :)  

@Migrena Ze szczenięcych (nomen omen)  lat została mi jeszcze w głowie piosenka, którą nagrałam sobie na kasetę magnetofonową z telewizji i słuchałam do znudzenia.    

@tie-break   Twój komentarz sprawił mi przyjemność :)   dziękuję.    

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  Pięknie opowiedziana tęsknota.   Miałam w dzieciństwie Jedyną na Świecie Sabusię. To był cudowny, ufny, najłagodniejszy pies ze złotym serduchem (ech, psiara się odezwała... ;)   Jeśli ktoś potrafi kochać tak, jak uczy Hymn o Miłości...   Miłość cierpliwa jest,  łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie jest bezwstydna, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego;  nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą.  Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.  Miłość nigdy nie ustaje   (św. Paweł)   ... to właśnie pies.