Wyobrażenie

[nocnakuna]

Stoi i patrzy na nieruchome ciało,

Wczoraj tyle miłości w sobie miało

Kochające dłonie teraz rozluźnione

Zgrabne nogi jakoś dziwnie wykręcone

Twarz spokojna, taka bez wyrazu

Skóra pozornie tylko bez urazów

Wszystko na miejscu – ubrania, biżuteria

Tylko jakaś statyczna ta cała materia  

 

Stoi i patrzy na pokój ten zbrukany

Wczoraj jeszcze jego domem nazywany

Duże jasne wnętrze, pełne elegancji

Jak wycięte z willi w południowej Francji

Czysta podłoga, półka trochę zagracona

Nie pasuje tu jedynie świeczka przewrócona

Wszystko tak zwyczajne, stałe i normalne

Tylko szczypią w nos wyroby łatwopalne

 

Idzie i nie patrzy dokąd nogi go poniosą

Bez zbędnych myśli kroczy polną szosą

Dochodzi do wiaduktu, ciągle bez kontroli

Bez udziału marzeń, chęci czy też woli

 

Ja bezczelnie patrzę oczami wyobraźni

W ramach zardzewiałej dziecięcej przyjaźni

Detale są mi obce, nikt raportu nie otrzymał

Jedno tylko pewne – on się nigdy nie zatrzymał