Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Trzy konie


Tomasz Kucina

Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To jest kult! Ewa Demarczyk, takie skojarzenie mocno nadweręża moje podstawy jakości.  Piwnica pod Baranami, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Odrodzenia Polski. Taki link pod moim tekstem, ojej, "nic dwa razy się nie zdarza", w głowie wiruje mi "karuzela z Madonnami". Dziękuję Ci za ten przewyborny wirtuozerski link. Szacun dla dobrego smaku w doborze repertuaru muzycznego.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Tomasz Kucina Widzę Tomku że jesteś zwolennikiem wierszy graficznych, kiedyś próbowałem ale wiedza informatyczna mi na to nie pozwoliła. Wszystko przyklejało się do lewego marginesu. Pozwól że do treści odniosę się po drugim czytaniu, bo w odbiorze jest trudny.
 

Miłego wieczoru.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czyli jesteś informatykiem? Ścisły umysł z tak zwanym  "konikiem" do konstruowania wierszy?  Nie często się zdarza. Też jestem "ścisły",  obliczałem różniczki i całki, setki rysunków technicznych mam za sobą, liczenie sił tnących, momentów skręcających, wyznaczanie punktów ciężkości, obliczenia części maszyn, i projekty konstrukcyjne. Grafika w wierszu cóż może to być? Może hetman, może król, albo goniec? Przekostruowałem więc dla ciebie tu niżej ten wiersz w tytułowego "konia" czyli skoczka szachowego. Może niekoniecznie rastrowo czy wektorowo, ale na pewno lirycznie ;) Dzięki za słówko.  Pozdrawiam. 

 

                                                                          Jest

                                                    we mnie „troje koni”

                                                                             a każdy

                                                                     inny od drugiego

                                                                                      żywioły

                                                                         pod grzywą poezji

                                                                                                   gdy

                                                               słowa w szyku jak centurioni

                                                                                       pegazów

                                                                       się nie wyrzekam

                                                                                    znów

                                                   konie w pocie - a słowo - czeka

 

 

                                                    „pierwszy koń” zimnokrwisty

                                                sterany

                                            kucyk roboczy

                                          silnym

                                      masywnym kopytem

                                          stuka

                                        w podnóżki tronów świetlistych

                                          i rymy pod trony jak Syzyf

                                            toczy

                                             udaje

                                              „erudytę”

                                                całkiem uroczy!

 

 

                                                     „drugi koń”

                                                    zgrabny arab

                                                      w galopie

                                               z grzywą rozwianą

                                                     to zwierzę

                            inteligentne - z dużym temperamentem

                                                     z Wezyra

                                                   albo Szacha

                                                        i nie

                                                dla niego siano

                                            „currus triumphalis”

                                 i pędem! - niedościgniony kanon

 

 

                                                 a „trzeci koń”

                                                to jest Pegaz

                                                   w pozłocie

                                                 i z inkrustacji

                                              biało_czerwone

                                                     skrzydła

                                       trzepocą w artykulacji

                                   we fleszach - nieoceniony

                                                 jak miss

                                            foto czy gracji

                                    przemierza nieboskłony

                      podpięty pod „tamten rydwan” - poetyzacji

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No masz. Skoro tak, to każdy dla Ciebie zostanie erudytą. Dla dobrej i pięknej słowa same się układają w peany ;)) Dzięki Iwon, erudycja to także dobroć i piękno osobowości. Większość jest dobrych kobiet, faceci są gorsi. Nie wiem z czego to wynika z instynktu macierzyństwa, opiekuńczości wrodzonej, nie wiem? Feministki się obrażą, a nie o to mi chodzi, po prostu takie są fakty, tak to wygląda w moim otoczeniu. Może rodzaj żeński ma wyższe IQ w neurotransmiterach. Dzięki, kłaniam się ;)

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Wiersz w porządku, ładnie obrazuje stany świadomości. Czy o żartobliwym charakterze, nie wiem, nie czuję, więc nie dyskutuję. Jedno co mnie razi, to forma „troje”, która tutaj nie ma uzasadnienia.

Mogłaby mieć zastosowanie jedynie w sytuacji, gdybyśmy mieli do czynienia z płcią mieszaną, owych koni. Ewentualnie, kiedy można by chociaż przypuszczać to zróżnicowanie. Tutaj takiego dylematu jednak nie ma, bo to stuprocentowe konie przecież., więc forma „troje koni”, bez udziału choćby jednej klaczy, jest najzwyczajniej błędna i podejrzewam użyta jedynie w celu uzyskania rymu z „centurioni”.

Ale to nie problem, bo rzecz ,da się naprawić i zamiast „troje” można napisać napisać „trójka” i wszystko pozostanie bez zmian.

jan_ko

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

W zasadzie masz rację Janku. Forma "troje" powinna odnosić się do obu płci. Zastanawiałem się przez chwilkę - konstruując ten tekst - czy nie wywoła to kontrowersji. Wywołało ;) W związku z tym, może wytłumaczę dlaczego zdecydowałem się ostatecznie na zastosowanie takiej a nie sugerowanej przez ciebie formy. Otóż, tekst traktuje nie tyle o mnie, czytaj - autorze, czy ewentualnie o "koniach - zwierzętach", ile o efemerycznym imperatywie - w sensie mechanizmu zagospodarowania weną, czyli przypływem - jakże przecież różnorodnym natchnienia twórczego?, ono naturalnie dotyczy każdego autora. Sama "wena" - jest rodzaju żeńskiego, rzeczownik "natchnienie" - zaś rodzaju nijakiego. Ponieważ porównuję ten przypływ pryncypiów lirycznych do koni, a koń jest rodzaju męskiego, to fakt bezdyskusyjny, to jednak niekoniecznie zachodzi tutaj faktyczna potrzeba łączenia natchnienia twórczego z przysłowiowym "ogierem" (czyli rodzajem męskim), przyznasz chyba, że byłoby to dość kontrowersyjne?, choć niewątpliwie poprawne językowo, jednak wskazywałoby na nieostrożnie erotyczny wydźwięk wiersza. Nawet można uznać --> perwersyjny, wręcz obsceniczny. Nie o to mi chodziło. Charakter utworu ma być i jest lekko żartobliwy (bo przecież nie uważam siebie za animizowanego czytaj --> ożywionego Pegaza?), i sam nie personifikuje trzech koni w osoby, w ludzi. Porównanie ma charakter typowej peryfrazy, to znaczy polega na zastąpieniu dość wydawałoby się prostej konstrukcji myślowej - szerszym rozbudowanym, i nieco zawoalowanym konstruktem - o charakterze metaforycznym. Natchnienie, wena dotyczy tu stanów euforycznej potrzeby przelania "rozkoszy intelektu" na przysłowiowy papier, dziś edytor tekstu. Nie ma więc płci. Autor przenika jak przez membranę w liczne alegorie - te alegorie to postacie, zdarzenia, przedmioty, fantomy z mitologii, które oprócz znaczenia dosłownego mają sens dodatkowy, domyślny czyli właśnie alegoryczny. Tak przecież dzieje się w każdym napisanym przez nas wierszu? Ingerujemy twórczo w dowolne rodzaje, osoby, liczby mnogie czy pojedyncze, płci, w końcu we wrażenia, wcielamy się bez ograniczeń w "fantasmagorie liryczne". Co prawda te trzy konie z tego mojego wiersza mają cechy męskie, bo przecież ja jestem biologicznym facetem, więc głupio byłoby pisać o klaczach w kontekście natchnienia, a "natchnienie" tutaj jest poza subiektywną płcią, a już w kontekście językoznawczym jest rodzaju nijakiego, a "wena" jest - żeńska. Poza tym mamy tutaj liczbę mnogą, "konie - mężczyźni" stają się już nie "męscy" a "męskoosobowi", a ponieważ tworzą paralelę do drożnego (powszechnie dopuszczalnego dla każdej płci) intelektu twórczego - wchodzą w treści wiersza w rodzaj niemęskoosobowy - w praktyce tejże treści nie powinny budzić kontrowersji dla wprawnego odbiorcy z otwartym chłonnym umysłem. Mam nadzieję, że przyjmiesz te argumenty, bo starałem się odnieść w miarę obiektywnie do twoich w sumie w jakimś stopniu i słusznych uwag. Krótko mówiąc - wena nie ma płci jako imperatyw -  to norma zawłaszczająca duszę a nie płeć. I to chciałem podkreślić, decydując się na  formę: "troje koni".

 

Dziękuję za literki pod tekstem, pozdrawiam - po męsku - tym razem ;)

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To graficzne przekonstruowanie wiersza w mojej odpowiedzi na twój komentarz na "konia szachowego" jak widzę nie za bardzo jest funkcjonalne na mobilnym i małym ekranie, chyba, że w smartfonowej przeglądarce przejdziemy w wersje wyświetlania na komputer. Może troszkę powinienem poszerzyć zapis graficzny względem osi OX (rozciągnąć go), wyglądało by to znacznie lepiej w wersji stacjonarnej. Futuryści kiedyś byli mistrzami zabawy z graficznym układem tekstu. Kojarzę liczne takie wiersze u nich.  Pozdrawiam Grzegorzu.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A być może. Musiałbym odblokować w ustawieniach "obracanie ekranu", mam funkcję wyłączoną bo minimalny ruch powoduje niekontrolowaną zmianę pozycji i mnie to czasem drażni. Twój grafik oglądałem pierwotnie na kompie, rzeczywiście w mobilu jest podobnie, przełącz się w wygląd komputerowy nawet w pionie grafika wyświetli się poprawnie.  

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

W takim razie przyjmuję to za fakt, Iwon. Z kobietami pięknymi i dobrymi się nie dyskutuje. Zresztą czytam niżej @[email protected] mnie do tego namawia bym przyznał Ci rację. On ma siłę perswazji, bo przypomina mi trochę w awatarze czyli w swoim zdjęciu - mojego ulubionego poetę klasyka Stanisława Barańczaka.  Homeopatycznie adaptuje się więc do państwa zdania, obie płci są równoważne i potrzebują się wzajemnie ;)

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • deddykuję Befanie   Odkręcić wiatr, zmechacić zieleń, przytulić grzmot ostatniej burzy. Pozbierać deszcz - to jest niewiele. Lecz ważne jest, by ludziom służyć.   Swojego ja poświęcić trochę, uśmiechu ciut zostawić czasem, lub pomóc w czymś - jakie to proste. Zobaczyć Go - w stroskanej twarzy!
    • @befana_di_campi   Jako były pracownik Archiwum Akt Nowych pracowałem z Krzysztofem Naimskim, a jego ojciec wtedy pracował w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego przy świętej pamięci Lechu Kaczyńskim - byłem na samym szczycie - wyżej już nie było można, więc: czego pani ode mnie tak naprawdę chce?   Łukasz Jasiński 
    • –– Przyznam Barmanko, że i jadło smakowite upichcić potrafisz, oprócz innych zalet, jakimi cię los obdarzył. Jam Dodup, z zacnego rodu Dodupów i w sprawach kiszek żołądkowych, rozeznanie posiadam, od dziada prababki. Dobrą przekąskę uszykowałaś. A i piwo me lico pianką spienia, lecz jam nie wściekły, więc płochą być nie musisz. Rad jestem wielce z tej pożywki, lecz wyznać muszę, że raz po raz różowinka gorzka jak diabli była. Z której to dostawy, że zapytam?   –– Ze słusznej. A co? Coś nie pasi? –– Ze słusznej powiadasz. Wiesz zapewne, iż to mój ulubiony specjał, przeto z kostnej miseczki, wyjadać lubię wielce. Rzekłem ci wtedy przecież. A zatem po próżnicy gadałem? –– Gadałeś, srałeś… jedz co gęby kładziesz i nie stękaj. Jam tylko z tego co było, posiłek dla wszystkich przygotowała. ––Ano. Skoro tak prawisz. A wiesz co… może dostawcy wyjedli?   –– Ha ha ha. Akurat. Gdyby wyjedli, to by mądrzejsi byli. –– Zależy co by wyjedli. Znaczy czy z mądrego czy z głupiego, odcięte łby pochodzą. Tak sobie myślę. –– Myślisz? Sądzę, że to nie oni. Jeden wrzasnął, że mu falującymi cyckami gałki oczne seksualizuje. A on w pracy i nie może. –– Seksu… co? U nas za dnia, tak nie powiadają. My kulturalnością obyczajną spowici. Nie ważne… pokaż który. Podejdę i w mordę przywalę.   –– Nie musisz. Już odcięłam. –– Odcięłaś? To o czym w myśleniu błądzę? –– To. –– Wierzę. Właśnie zauważyć mi przyszło. Mokro tu jakoś i harmider biologiczny, czerwienią zdobiony. Pozwól, że precz pójdę. –– A ja przyrządzę obiad na jutro. Czcigodny Okazały z Okazałym Mieczem przybędzie. –– Naprawdę? To tym bardziej oddalę członki swoje.   ***   Strugi krwawej weny, smagają nielitościwie dach jedynej karczmy na rubieżach czegokolwiek. Wściekłe, skrzepłe w locie krople, stukają zajadle przepowiednią o dachówkowe nosy. Czyżby ktoś szykował niespodziankę?   A w środku harmider jak diabli. Bywalcy nieświadomi tego, co ich czeka, mieszają swoje członki, na różne możliwe sposoby, ku uciesze kamerzystów z przychylnej telewizji→Płynnym Obrazem Po Oczach.   Na stole stoi władczy, Don Seppuku herbu Włochaty Miecz. A zatem mieczem wywija, zaganiając do zabawy, bacząc by głowy nie ściąć i w kłaki swojej spoconej postury nie zaplatać, gdyż podłoga świeżo umyta.   Aż tu nagle słychać grzmot rozległy, aż świece przygasają, zatem pająki pajęczyny pełne much, gubią gdzie popadnie, a kamerzyści uciekają ze sprzętem, nie bacząc na to, że zostaną wywaleni poza film.   Wtem okiennice samoczynnie otwierają szklane podwoje, przeto przeciąg jak jasna cholera, zacnym zgromadzeniem pomiata.   Nagle cisza jak śpiącym makiem zasiał. To ze zgrozy. Drzwi zostają zamaszyście otwarte, by białą postać, słusznej postury, ze srogim błyskiem w słusznym oku, zgromadzonym objawić. Popatruje zjawa jeno na prawo. W żadnym wypadku na lewo. W trwożnej ciszy słychać słowa:   –– Jam Prabida, Prawa Biała Dama. Przybywam, by was postraszyć lub nawet w lewe część dupy przywalić i we wszystkie niewłaściwe części szubrawe, nie pasujące do całości. Za dobry moment, odpowiecie za wasze złe uczynki, lecz najprzód srać w gacie z trwogi, będziecie.   –– Ej Przybladła. Przestań nam banialuki ze skruszałych szczęk, poprzez niewygolone zęby, wypuszczać. Za dobry moment, prawisz? A do tego czasu, to co mamy robić? Nudę niańczyć na braku zajęcia? – pyta odważnie Don Seppuku, herbu Włochaty Miecz.   Nagle cały bar zaczyna drgać w posadach. Wszyscy na podłogę padają jak jeden mąż lub więcej. To zjawie nie bardzo pasuje, gdyż zamiast ją błagać o litość, to pokotem leżą trwogą przyduszeni, a niektórzy nawet dechy wstrzymują. Już chce dalej kontynuować karne straszenie, lecz nagle cała gawiedź spoziera zniesmaczona w kierunku sufitu.   A to Dodup zrozumiał przeciwnie imię swoje. Szybuje pod sklepieniem, niczym dupolot nad wychodkiem. Lecz widocznie zestrachany najbardziej, bo przez porcięta przepuszcza, cosik luźnego, aż głowy w dole przemoczone, skunksem zalatują.   –– Ten popierdoleniec gorszy od zjawy –– wyjawia ktoś opinię swoją. –– Ale chyba nie gorszy nas? – pyta ktoś z matką głupich.   Prabida z radością przytakuje i ucieka w diabły, a reszta za nią, do innych czortow. Karczma pustoszeje, a Dodup spada na struchlałą dupę obolałą. Na dodatek drzazga mu wchodzi, a gryzoń mysiozombia, między zwieńczenie nóg.   Lecz po jakimś czasie goście wracają, a Dodup pełznie, stękając. W pewnym oddaleniu od karczmy, bierze gałązkę i zaczyna nerwowo wyrywać listka. Przebaczą, nie przebaczą, przebaczą, nie przebaczą…   Nagle słyszy głos z wysoka, o dziwacznej treści, w nie tubylczym stylu:   "Ty lepiej w swojej chałupie, spójrz na przestrzeń między tobą a sufitem i jakby co, to wyrównaj. Umiesz fruwać, lecz nie potrafisz szybować"      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...