Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To jest kult! Ewa Demarczyk, takie skojarzenie mocno nadweręża moje podstawy jakości.  Piwnica pod Baranami, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Odrodzenia Polski. Taki link pod moim tekstem, ojej, "nic dwa razy się nie zdarza", w głowie wiruje mi "karuzela z Madonnami". Dziękuję Ci za ten przewyborny wirtuozerski link. Szacun dla dobrego smaku w doborze repertuaru muzycznego.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

No tak... :) "udaje erudytę" ;) ale Ty nie udajesz, jesteś nim :) Czy można coś na to poradzić?... nie można. Ja np. jestem piękna i dobra, i cóż ja mam z tym zrobić ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czyli jesteś informatykiem? Ścisły umysł z tak zwanym  "konikiem" do konstruowania wierszy?  Nie często się zdarza. Też jestem "ścisły",  obliczałem różniczki i całki, setki rysunków technicznych mam za sobą, liczenie sił tnących, momentów skręcających, wyznaczanie punktów ciężkości, obliczenia części maszyn, i projekty konstrukcyjne. Grafika w wierszu cóż może to być? Może hetman, może król, albo goniec? Przekostruowałem więc dla ciebie tu niżej ten wiersz w tytułowego "konia" czyli skoczka szachowego. Może niekoniecznie rastrowo czy wektorowo, ale na pewno lirycznie ;) Dzięki za słówko.  Pozdrawiam. 

 

                                                                          Jest

                                                    we mnie „troje koni”

                                                                             a każdy

                                                                     inny od drugiego

                                                                                      żywioły

                                                                         pod grzywą poezji

                                                                                                   gdy

                                                               słowa w szyku jak centurioni

                                                                                       pegazów

                                                                       się nie wyrzekam

                                                                                    znów

                                                   konie w pocie - a słowo - czeka

 

 

                                                    „pierwszy koń” zimnokrwisty

                                                sterany

                                            kucyk roboczy

                                          silnym

                                      masywnym kopytem

                                          stuka

                                        w podnóżki tronów świetlistych

                                          i rymy pod trony jak Syzyf

                                            toczy

                                             udaje

                                              „erudytę”

                                                całkiem uroczy!

 

 

                                                     „drugi koń”

                                                    zgrabny arab

                                                      w galopie

                                               z grzywą rozwianą

                                                     to zwierzę

                            inteligentne - z dużym temperamentem

                                                     z Wezyra

                                                   albo Szacha

                                                        i nie

                                                dla niego siano

                                            „currus triumphalis”

                                 i pędem! - niedościgniony kanon

 

 

                                                 a „trzeci koń”

                                                to jest Pegaz

                                                   w pozłocie

                                                 i z inkrustacji

                                              biało_czerwone

                                                     skrzydła

                                       trzepocą w artykulacji

                                   we fleszach - nieoceniony

                                                 jak miss

                                            foto czy gracji

                                    przemierza nieboskłony

                      podpięty pod „tamten rydwan” - poetyzacji

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No masz. Skoro tak, to każdy dla Ciebie zostanie erudytą. Dla dobrej i pięknej słowa same się układają w peany ;)) Dzięki Iwon, erudycja to także dobroć i piękno osobowości. Większość jest dobrych kobiet, faceci są gorsi. Nie wiem z czego to wynika z instynktu macierzyństwa, opiekuńczości wrodzonej, nie wiem? Feministki się obrażą, a nie o to mi chodzi, po prostu takie są fakty, tak to wygląda w moim otoczeniu. Może rodzaj żeński ma wyższe IQ w neurotransmiterach. Dzięki, kłaniam się ;)

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Wiersz w porządku, ładnie obrazuje stany świadomości. Czy o żartobliwym charakterze, nie wiem, nie czuję, więc nie dyskutuję. Jedno co mnie razi, to forma „troje”, która tutaj nie ma uzasadnienia.

Mogłaby mieć zastosowanie jedynie w sytuacji, gdybyśmy mieli do czynienia z płcią mieszaną, owych koni. Ewentualnie, kiedy można by chociaż przypuszczać to zróżnicowanie. Tutaj takiego dylematu jednak nie ma, bo to stuprocentowe konie przecież., więc forma „troje koni”, bez udziału choćby jednej klaczy, jest najzwyczajniej błędna i podejrzewam użyta jedynie w celu uzyskania rymu z „centurioni”.

Ale to nie problem, bo rzecz ,da się naprawić i zamiast „troje” można napisać napisać „trójka” i wszystko pozostanie bez zmian.

jan_ko

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

W zasadzie masz rację Janku. Forma "troje" powinna odnosić się do obu płci. Zastanawiałem się przez chwilkę - konstruując ten tekst - czy nie wywoła to kontrowersji. Wywołało ;) W związku z tym, może wytłumaczę dlaczego zdecydowałem się ostatecznie na zastosowanie takiej a nie sugerowanej przez ciebie formy. Otóż, tekst traktuje nie tyle o mnie, czytaj - autorze, czy ewentualnie o "koniach - zwierzętach", ile o efemerycznym imperatywie - w sensie mechanizmu zagospodarowania weną, czyli przypływem - jakże przecież różnorodnym natchnienia twórczego?, ono naturalnie dotyczy każdego autora. Sama "wena" - jest rodzaju żeńskiego, rzeczownik "natchnienie" - zaś rodzaju nijakiego. Ponieważ porównuję ten przypływ pryncypiów lirycznych do koni, a koń jest rodzaju męskiego, to fakt bezdyskusyjny, to jednak niekoniecznie zachodzi tutaj faktyczna potrzeba łączenia natchnienia twórczego z przysłowiowym "ogierem" (czyli rodzajem męskim), przyznasz chyba, że byłoby to dość kontrowersyjne?, choć niewątpliwie poprawne językowo, jednak wskazywałoby na nieostrożnie erotyczny wydźwięk wiersza. Nawet można uznać --> perwersyjny, wręcz obsceniczny. Nie o to mi chodziło. Charakter utworu ma być i jest lekko żartobliwy (bo przecież nie uważam siebie za animizowanego czytaj --> ożywionego Pegaza?), i sam nie personifikuje trzech koni w osoby, w ludzi. Porównanie ma charakter typowej peryfrazy, to znaczy polega na zastąpieniu dość wydawałoby się prostej konstrukcji myślowej - szerszym rozbudowanym, i nieco zawoalowanym konstruktem - o charakterze metaforycznym. Natchnienie, wena dotyczy tu stanów euforycznej potrzeby przelania "rozkoszy intelektu" na przysłowiowy papier, dziś edytor tekstu. Nie ma więc płci. Autor przenika jak przez membranę w liczne alegorie - te alegorie to postacie, zdarzenia, przedmioty, fantomy z mitologii, które oprócz znaczenia dosłownego mają sens dodatkowy, domyślny czyli właśnie alegoryczny. Tak przecież dzieje się w każdym napisanym przez nas wierszu? Ingerujemy twórczo w dowolne rodzaje, osoby, liczby mnogie czy pojedyncze, płci, w końcu we wrażenia, wcielamy się bez ograniczeń w "fantasmagorie liryczne". Co prawda te trzy konie z tego mojego wiersza mają cechy męskie, bo przecież ja jestem biologicznym facetem, więc głupio byłoby pisać o klaczach w kontekście natchnienia, a "natchnienie" tutaj jest poza subiektywną płcią, a już w kontekście językoznawczym jest rodzaju nijakiego, a "wena" jest - żeńska. Poza tym mamy tutaj liczbę mnogą, "konie - mężczyźni" stają się już nie "męscy" a "męskoosobowi", a ponieważ tworzą paralelę do drożnego (powszechnie dopuszczalnego dla każdej płci) intelektu twórczego - wchodzą w treści wiersza w rodzaj niemęskoosobowy - w praktyce tejże treści nie powinny budzić kontrowersji dla wprawnego odbiorcy z otwartym chłonnym umysłem. Mam nadzieję, że przyjmiesz te argumenty, bo starałem się odnieść w miarę obiektywnie do twoich w sumie w jakimś stopniu i słusznych uwag. Krótko mówiąc - wena nie ma płci jako imperatyw -  to norma zawłaszczająca duszę a nie płeć. I to chciałem podkreślić, decydując się na  formę: "troje koni".

 

Dziękuję za literki pod tekstem, pozdrawiam - po męsku - tym razem ;)

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To graficzne przekonstruowanie wiersza w mojej odpowiedzi na twój komentarz na "konia szachowego" jak widzę nie za bardzo jest funkcjonalne na mobilnym i małym ekranie, chyba, że w smartfonowej przeglądarce przejdziemy w wersje wyświetlania na komputer. Może troszkę powinienem poszerzyć zapis graficzny względem osi OX (rozciągnąć go), wyglądało by to znacznie lepiej w wersji stacjonarnej. Futuryści kiedyś byli mistrzami zabawy z graficznym układem tekstu. Kojarzę liczne takie wiersze u nich.  Pozdrawiam Grzegorzu.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A być może. Musiałbym odblokować w ustawieniach "obracanie ekranu", mam funkcję wyłączoną bo minimalny ruch powoduje niekontrolowaną zmianę pozycji i mnie to czasem drażni. Twój grafik oglądałem pierwotnie na kompie, rzeczywiście w mobilu jest podobnie, przełącz się w wygląd komputerowy nawet w pionie grafika wyświetli się poprawnie.  

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

W takim razie przyjmuję to za fakt, Iwon. Z kobietami pięknymi i dobrymi się nie dyskutuje. Zresztą czytam niżej @[email protected] mnie do tego namawia bym przyznał Ci rację. On ma siłę perswazji, bo przypomina mi trochę w awatarze czyli w swoim zdjęciu - mojego ulubionego poetę klasyka Stanisława Barańczaka.  Homeopatycznie adaptuje się więc do państwa zdania, obie płci są równoważne i potrzebują się wzajemnie ;)

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Corleone 11 A dlaczego możemy tu używać kolokwializmu? Otóż dlatego, że na tym Portalu czujemy się jak w domu;-) Serio

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      , przynajmniej ja tak mam. 
    • @leo Wygląda mi na piosenkę. Bardzo fajnie! Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • I.   Czasami nachodzi mi myśl do głowy przeznaczenie? powiedziawszy sobie, idę raz kolejny na fotel Za oknem, stado białych pól, rozrzuconych niedbale; gałęzie przybrały wystrój nagi, wręcz miejscami na miarę ludzkich dłoni surowo zaś poczynione, gdy sypią się chłodne podmuchy, a kołnierz wydaje się być wilgotny na ulicach, podstępnie kryje się cisza jak przystało, ze stylem gonią płaszcze się wzajemnie śmiech rozbrzmiewa głośniej niż zazwyczaj   Po domowym powrocie, ukojenie ciepłem koc już wita lampa świeci w kącie  wszystko znajome, przy drzwiach powódź na podłodze topi się puch przyniesiony z zewnątrz ciemność opowiada o kończących się szmerach i przekręcaniu zamków herbata w kuchni, zdążyła się zaparzyć Na co więc jeszcze czekać?   A w tym wszystkim, serca tulą się wzajemnie odnalazłszy coś więcej   szyldy zapraszają na poranną kawę para z ust wyznacznikiem dróg byle zabrać rękawiczki, czapkę szalik   tak bym powiedział o tym, gdyby prawdą było: “Przyjdzie gwiazda pierwsza, ujrzymy się przy stole, powiem Ci co nie co, Ty mi to samo odpowiesz”   II.   znowu wyczekane zachmurzenie wczorajsze kałuże stoją nam na drodze pierwszy listek strzęk po głosie   gdzie się jest w nadzwyczajny dzień marcowy? pogoda jedynie w zakłopotanie wprowadza niby zima jednak już nie zupełnie inny obraz ukazuje kartka z kalendarza w takim razie w kwietniu się ujrzymy maju maj kwiatów czar   co znaczy przebiśnieg? co znaczy zmiana? odmieniona kartka, oddana porada odejście przygotowanie na zdarzenie nadchodzące ja w tym wszystkim? taki obraz mój na wiosnę?   III.   wielu rzeczy nie powiedziałem głównie dlatego, że zapomniałem pobudka o czternastej haczyk w tym, że jasno jest od czwartej   biurko lśni od odbitego słońca wiecznie to samo zaproszenie Miejscowe szlaki, choć znam, odkryć chcą być raz kolejny tutejsze owocowe drzewa malin stosy   Jakżeby się nie zadurzyć w dobrobycie? Chciałbym odpornym być na ciepła życie tonąc w swej koszulce pląsam w pokoju czując podmuch wiatraka marząc o byciu na szczycie   opieram się na ekstazie tkwiąc głową ponad czterech pieśni chmurami, dumam czy dziś będę gdzieś dalej oddalę się nie myśląc nie tkwiąc będzie następny transport z powrotem   czuję, że ślepnę, bo nie dostrzegam dopełnienia przepływam przez tydzień kryjąc się za mylnym rachunkiem ogromnie bym chciał powiedzieć, że ruszam po kładce dalej jednak stoję tu z rowerem zachód jest czymś czego w głębi siebie, nie mogę ominąć   w radiu lecieć będzie, któryś z kolei, przebój minionego lata   IV.   Gdy to piszę, spaceruje utrzymuje się w stwierdzeniu, iż tutejsze domy mają zadziwiające firany jedynie sylwetki kątem oka dostrzec można   Powróciwszy do mych zajęć, więcej plecaków i toreb widuję Głównie w winklach, za sklepami Lecz jest jakoś ciszej spokojnej szare są budynki duch ducha pogania a ja sam, duchem w mieście owych Czyż marnieję?    Och, prawie bym w drzewo wszedł, nie mądrze pisać, idąc chcę powiedzieć jednak, że niedoszły mój opresor, piękną koronę włożył dokładniej mówiąc, taką z odcieni czerwieni   Czasem przyznam, potrafi być gorzej umiem zagubić się na dobrze znanej ulicy pragnąc mieć pragnienie   Nawiedzę biblioteki, rozpoznam coś co minione na chwilę wrócę choć sprawunków niektórych już nigdy nie odrobię znajdę sposób na życie nadzwyczajne wyrwę się, by wpaść w palący się płomień tylko na moment na pojedynczą chwilę   Gdy to kończę, powróciwszy, snuje się nocną porą począwszy szukać siebie dalej.   I tak co roku.
    • Gdzie jestem? Nie ma mnie na świecie. Kim jestem? Kiedyś się dowiecie. Skąd jestem? Z pustki się zrodziłem. Czy jestem? O tym zapomniałem.   Nie wiem kto ja, kto ty czy my, Czasem dobry, choć mówisz zły, Nie znam siebie, ciebie i nas, Działasz na mnie jak żrący kwas.   Utknąłem w czasie przestrzeni, Z rymami, lecz mało sensu. Minęły już długie wieki, Mniej rymów, lecz więcej sensu.   Szukam dalej swego rytmu, W wschodzącego słońca domu. Czekam dalej swego końca, Aż mnie weźmie mój obrońca.
    • @Alicja_Wysocka Jakież to śliczne i rytmiczne

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Pozdrawiam cieplutko!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...