Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Królowa pokrzywa mało się odzywa

Marny jest los tego kto ja dziś przezywa

Nie lubią jej chłopcy,  nie lubią dziewczynki

Co z tego ze parzy ? …. jak ma witaminki

Lecz smutno jej  samej ,każdy się odsuwa

Samotność tak bardzo serce jej zatruwa….

Wiesiołek wesołek szepnął jej na uszko

Nie martw się wyleczę dziś Twoje serduszko

Nagle pac .. cos z góry okrągłego leci

Pierwszy, drugi, uwaga !!!

Leci już rzep trzeci

Chowaj  się , uciekaj – to bombardowanie

Odczep się od nas natrętny łopianie

My chcemy sobie spokojnie posiedzieć

No.. dobrze, to dajcie mi się wypowiedzieć

Oprócz moich rzepów, których nie lubicie

Ja również wam mogę uprzyjemnić życie

Wyleczę z infekcji, organizm odtruję

A jak bola stawy, to je poratuję                                                                                                  

Czasem lepszy jestem od antybiotyków

A mój korzeń pomoże w leczeniu cukrzyków

Tu żywokost się włączył …

A propo’s korzenia …………

Czemu mego istnienia tu się nie wymienia ?

Gdy złamania kości, osteoporoza

Gdy boli kręgosłup, bo trawi skolioza

Wtedy pamiętacie o moim istnieniu

I zamkniętych lekach w długim mym korzeniu

Czy mogę dołączyć do Waszego grona

Być może,   lecz sprawa jest bardziej złożona

Ty swymi rzepami atmosferę psujesz i do towarzystwa wcale nie pasujesz

Cykoria podróżnik rzekł głosem dziecięcia,

Ktoś mnie potrzebuje ?– jam dobry na wzdęcia

Tu skrzyp się odezwał , i nie wiedzieć czemu, zaczął nam zachwalać właściwości krzemu

Potem jeszcze mówił, by zawołać tatę, bo ma świetny sposób na jego prostatę

Nieśmiały rumianek płatki swe rozłożył, delikatną główkę na skrzypie położył

Wycisz się kochanie ja cię uspokoję , wspaniałą herbatką nerwy twe ukoję

Zasmucony wrotycz dziurawca się pyta

Czemuś taki śliczny ?...Gdy ja już przekwitam….

Zdradzę tajemnicę pókim żywy jeszcze

Mam asa w rękawie, mnie się boją kleszcze

A dziurawiec zamilkł , ….przepraszam nie chciałem….

Też mam tajemnicę, I nie powiedziałem …

Wiem czemu tak więdniesz, powiem o co chodzi

Gdy ze mną przebywasz słoneczko ci szkodzi

Tu krwawnik się wtrącił , czemuś tak skonany

Pokaż co cię boli, wyleczę twe rany….

 

Tych małych lekarzy jest na świecie bez liku

A wszystkie z wierszyka są w mym wazoniku

Opublikowano

Pokrzywka krzywo popatrzyła i gdzieś się trochę pogubiła

Na dobre wyjdzie wszystkim ziółkom bez liku

gdy się znajdą i w moim wazoniku :)))

  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Jacek_Suchowicz Piękny wiersz o zbliżającej się jesieni. Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • W koszulce pirackiej i mycce z czaszką, Pochylony nad balią z praniem, Pianę wzbijałem ku niebu – chlup, chlup, Wiosłem szarpałem ocean zbyt spokojny.   Wichry w koszulę łapałem na kiju, Kurs obierałem – ahojj! – wołałem. Ster trzymał mój język, nie ręce, Żagiel inspiracją: tam, gdzie wiatr dmie!   Świat zmierzyłem bez lunety i bez map, Z oceanem biłem się z tupotem i krzykiem. Gwiazdom nie wierzyłem, bo mrugają okiem. Ja wam dam, wy żartownisie, dranie!   Na Nilu mętnym, wezbranym i groźnym, Szczerzyłem kły z krokodylem rozeźlonym. Ocean zamarł, gdy dryfem szedłem – skarpetki prałem, Rekin ludojad nad tonie morskie skoczył i zbladł.   Na prerii mustang czarny jak moje pięty, Ogonem zamiótł mi pod nosem – szast! Wierzgnął, kopytem zabębnił, z nozdrzy prychnął, Oko puścił i w cwał – patataj, patataj!   Na safari gołymi przebierałem piętami – plac, plac! Słoń zatrąbił, nie uciekłem, w miejscu trwałem. W ucho dostał, ot tak – i odstąpił: papam, papam. Został po nim tylko w piasku ślad i swąd.   Lew zaryczał – też nie pękłem, no nie ja! W pierś bębniłem – bim, bam, bom – uciekł w dal. Ciekawskiej żyrafie, mej postury chwata, W oczy zaglądałem – z dumy aż pękałem.   A na kontynencie płaskim i gołym, Jak cerata w domu na stole świątecznym, I strusia na setkę przegoniłem – he, he! Bo o medal z kartofla to był bieg.   Aż tu nagle: buch, trach, jęk – strachem zapachniało! Coś zatrzęsło, coś tu pękło – to nie guma w gaciach... Łup! okrętem zakręciło, bryzg mi wodą w oko, Flagę z masztu zwiało i na tyłku cumowałem.   Po tsunami pranie w błocie legło, Znikły skarby i trofea farbą plakatową malowane, Z lampy Aladyna duch też nawiał – łotr i tchórz, Kieł mamuta poszedł w proch, złoto Inków trafił szlag.   Matka w krzyk „Ola Boga!” – ścierą w plecy chlast! Portki rózgą przetrzepała jak to dywan. Aj, aj, aj, aj! chlip, chlip! to nie jaaaa... Smark, smark, łeee – nawyki to z przedszkola.   Z domku, skrytym w kniejach dębu, ot kontrola lotów. Słyszę łańcuch jak klekoce, rama trzeszczy. Dzwonek – dzyń! błotnik – dryń! szprychy aż pękają. Kłęby kurzu w dali widzę – nie, to nie Indianie.   To nie szeryf z gwiazdą pędzi na rumaku, To nie szalik śwista (z klamrą...? e tam) Ojciec w drodze z wywiadówki – coś mu śpieszno. Aż mnie ucho swędzi, no to klapa, koniec pieśni...  
    • 1) - Łaskawy, zasłużony, zasłużony… dobry, dobry, dobry… - bry, bry… ( Zasypia znużony)                          2) Łaskawy, szczery, szczodry… i niedobry. Frajer ! Święty – przez lucyfera zaklęty. Taki diabli bajer…          
    • @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję @Wochen
    • Lawina skalna  schodzi w mgielną,  skąpaną w jesiennych barwach, głęboką dolinę.  Kamyki, skały, całe góry, wolno, powoli brną ku mnie z każdym rokiem szybciej.  Nie przyjdą jednak dusze tych,  których zabrały, zdradliwe pod śniegiem i lodem ukryte rozpadliny.  Dusze spadających przez horyzont śmierci. Tafli, nieprzejrzystych, czarnych przepaści.    Teraz za oknem, jedynie spadają,  zaschnięte już liście. Szlaki rozmył w kałuże mętne,  płacz deszczu rzęsisty.  Cicho jak na cmentarzu.  I tylko skomlą cicho, żałosną pieśń. Zamknięte w kojcach, pasterskie psy.  Dziś rocznica.  Gdy zgasłaś, złożona niemocą choroby  w mych kochających ramionach.   Teraz chcę jedynie  patrzeć przez okno na Twój grób. Zasypany barwnym listowiem. Ze świecą wetkniętą w róg nagrobnej tablicy. Będę patrzył aż skruszeje do cna. Jak ten dom nasz rodzinny  o którym tylko śmierć pamięta  a Bóg widać zapomniał. Zapadnie się we mnie dusza przeklęta  do wymiaru osobliwości. A pająki uplotą mi z kurzu i pajęczyn  długie, siwe włosy. Nie szukam już życia w biegu  jednej z głośnych, pełnej radości  i zabaw metropolii. Kiedy mnie woła,  krzyży drewnianych jęk.  Ustawionych na ziemnych mogiłach.   Opadnę jako dym ze świec,  na wilgne od przymrozku przedświtu,  ściany marmurowych grobowców. Zasnę na wieki jak inni.  Ukołysany ciszą,  pozostawionej na uboczu,  zabytkowej nekropolii.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...