Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

W spódniczce przed kolano (v. 2.0)

Domanski

Przez Domanski
w Wiersze gotowe

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Domanski

Domanski

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Pani Wiosna delikatnie się ubrała ,

Jedzie wozem kolorowym z taborami,

Może z liści spadających jej powróży,
Wiatr wiosenny, wierny kompan jej podróży,
Zanim ślady Wasze mgła mi pozasnuwa,
Opowiedzcie mi, Wiosenko, jak tam u Was jest?

U nas wiele i niewiele bo w sam raz
U nas czerwień, u nas zieleń, cień i blask

U nas błękit, u nas fiolet, u nas dole i niedole
Ale zawsze kolorowo jest wśród nas x2

A ubrana jest w spódniczce przed kolano,

Ej, Wiosenko, tak bym chciała jechać z Wami,
Będę sobie mieszkać kątem przy muzyce,
Będę słuchać opowieści starych skrzypiec,
Ciepłym wiatrem wam podszyję stare płótno,
Co mi dacie, żeby już nie było smutno mi.

Damy wiele i niewiele bo w sam raz
damy czerwień, damy zieleń, cień i blask

damy błękit, damy fiolet, damy dole i niedole
ale będzie kolorowo pośród nas x2

No i pojechałam z Wiosna na kraj świata,
Wiatr warkocze mi rozplatał i zaplatał,
I zbierałam dzikie trefle, leśne piki,
I bywałam gdzie rodziły się muzyki,
I odwiedzam tyeraz z wiosna zimne kraje,
Cieple ciuchy biednym ludziom darmo dajem dziś.

Weźcie wiele i niewiele bo w sam raz
Komu czapke, komu sweter, komu mask.

Komu fiolet, komu błękit, komu echo tej piosenki
Nim odjedzie z pani Wiosna w czarny las x2

 

 

(c) AleKSANDER kAPINOS-dOMANSKI, 2020

 

 

Edytowane przez Domanski (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MIROSŁAW C.
      bez pośpiechu

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      @Andrzej_Wojnowski Miło mi, dziękuję. 
    • Andrzej_Wojnowski
      bez pośpiechu

      Przez Andrzej_Wojnowski · Opublikowano

      @MIROSŁAW C.   Przeczytałem z przyjemnością. Pozdr.
    • Andrzej_Wojnowski
      Tantiemy za życie

      Przez Andrzej_Wojnowski · Opublikowano

      Codziennie od rana tworzymy opowieść kolejne rozdziały lądują na półce naiwni marzymy że dobrze się skończy niestety z tym końcem to może być różnie   już palce grabieją i tańczą litery tu żadnej historii nie można pominąć ta autobiografia od ciebie zależy a życie dołączy jak zawsze epilog   jak każda opowieść też musi się skończyć czy będzie to jutro czy później – Ty nie wiesz odwieczne pytanie wciąż duszę Ci drąży czy Główny wydawca wypłaci tantiemy  
    • Leszczym
      Wywrotki

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Amber owszem tak i również pozdrawiam ;)
    • Dekaos Dondi
      Siekiera pan Ignacego

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      – Spójrz. Pan Ignacy ma siekierę i wychodzi z nią. – Na spacer? – Trudno rzec. Może chce coś roztrzaskać. Zmierza w stronę łąki, gdzie leży płaski kamień. – Tamten kamień jest znowu pusty. To niby co? – Widzisz w jaki sposób trzyma? Za ostre ostrze. – Chyba dobrze, że ostre? – Oczywiście, że tak. Krew ścieka z rozcięcia, a upał jak cholera. O chłodzeniu dłoni pomyślał, cwaniak jeden. Oby nie wyciekła całość zanim dotrze do łąki, bo nie poznamy odpowiedzi na dręczące pytanie. O w mordę popatrz. A jednak doszedł. Pochyla ciało nad kamieniem i zamaszyście trzęsie głową.   – Widzisz, że ich pełno na twardej szarości? – Czego pełno? – Gnębiących myśli. Spójrz. Właśnie wstaje i roztrzaskuje siekierą na miazgę. – Czy teraz wygląda na bardziej szczęśliwego? – No raczej nie. Znowu klęka przy kamieniu i znowu trzęsie głową, ale dalsze nie wylatują? – Może cierpi na zator? – A jeśli rozbił te szczęśliwe. Niby po czym rozpoznał, które złe, a które dobre? – Słusznie prawisz. Musimy mu pomóc.   – Co ty wyprawiasz. Ułóż go jak trzeba. Doduszaj ramiona. – Czemu? – Nie czujesz, że wierzga uporczywie. Jakiś nieswój. – Jak to nieswój. To jeden z naszych.   – Świetnie. Zostawmy ją na kamieniu. Z biegiem czasu wyciekną z niej wszystkie złe myśli. – A jeśli dobre też? – Spoko. Jakie to ma teraz znaczenie? Ważne żeśmy człowiekowi pomogli w potrzebie.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...