Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Rycz, wściekła burzo! wichrze, zerwij te sznury,

Którymi dusi mnie nędzny twór — Ziemia!

Rzuć na pożarcie potworom, niech działa alchemia

I niech spłoną wydane na bestialskie tortury!

 

Ciemności przeklęte! Wasze drogi marne

Prowadzą tam, gdzie groby upiorne,

W urwisko, latorośli gardło tak dworne,

Syczące niczym połoz, to zwierze szkaradne!

 

Jestem tu niczym nędzarz zakuty w kajdany,

Lękam się zimnych gwiazd tego mrowiska,

Ogień szalony trawi wszelkie gruzowiska,

Pokutując w tym piekle, na męki wydany!

 

Morza wzburzone, słońca, wulkany,

Tyle przebrnąłem ścieżek, strapieniem nękany,

I cóż zdobyłem? Ten kwiat ze ciemnych pól,

Cichy, cudowny, przepiękny - niepojęty ból.

Opublikowano

@TalonCarde   Ale Ziemia wcale nie jest takim "nędznym tworem" i to całkiem ładne, a nawet miejscami i chwilami piękne miejsce, które ma wiele do zaoferowania :) Zwykle dostajemy to, na czym się skupiamy, i jeżeli postrzegamy to miejsce jako "nędzny twór", piekło, to to właśnie dostajemy... Tytuł adekwatny do emocji Autora i to mi się podoba :)

Pozdrawiam :)

Opublikowano

A ja powiem, że podoba mi się (choć nie wszystko, zgodzę się z przedmówcami) jako zarys czegoś bardziej dopracowanego. Sznury mogłyby oznaczać rodzinę (łańcuch DNA, więzi tak zwane), peel chce, by z jakiegoś powodu strawił ją ogień. Brutalne, ale czy takie rzadkie? Fragment dotyczący latorośli kojarzy mi się z dekapitacją nieletniego, wieszaniem portretu bądź krawata na szyi.

Opublikowano

To nie jest sonet...

Podoba mi się. Jest bardzo klimatyczny, może i patetyczny, ale mój kalejdoskopiczny gust przyjmuje w otwarte wrota tę propozycję, którą niewątpliwie przydałoby się wygładzić, wyrównać i doszlifować, by jak perła, błyszczała :]

Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...