Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Dobry

Kaneki6669
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Kaneki6669

Kaneki6669

Opublikowano
Opublikowano

Unoszę się
Pędzę do niebiańskie bramy,
Św Piotr oświetla mi drogę,
Prawica upaja mą duszę.

Oto kraina szczesliwości,
Walhala wiecznych łowów,
Niebiański ogród Eden
Odnalazłem spokój.

Wieczne szczęście mnie wypełnia,
Pędzę nie patrzę za siebie,
Me życie mnie spełnia,
Tak oto jestem w niebie.

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

@Kaneki6669  Obyś znalazł się tam gdzie pragniesz i oby to było dla Ciebie dobre... :)

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

A jeżeli znudzi nam się to "wieczne szczęście" i znów zapragniemy doświadczać na świecie takim jak ten, albo nie daj Boże gorszym... ? ;)

Edytowane przez Gość (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • Jacek_Suchowicz
      To my!

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      oj jakie mrzonki przecudowne marzenia aż po koniec świata w miłości także bywa koniec z czasem uleci sobie zapał ;))  
    • Rafael Marius
      Czarująca

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ja też codziennie ćwiczę.
    • Benjamin Artur
      Miłość spolegliwa

      Przez Benjamin Artur · Opublikowano

      Lata sobie po niebie. Fruwa jak żywa. Rybitwa jakaś, albo żagiel. Miłość spolegliwa.   Pływa w oddali... Nad wodą. Pod wodą. A może się kiwa? Próbuje się dosiąść... Miłość spolegliwa.   Chmurka czy mgiełka, z daleka nie widać. Słychać szum tylko. To miłostka! O falochron się rozbija. Miłość spolegliwa.   Od góry, ku dole. Sam... Z dala jak sopel. Widnokrąg rozmywa. Pies biega, po plaży. Ktoś, bursztyny zbiera. Miłość spolegliwa.            
    • Berenika97
      Apetyt

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Annna2Bardzo dziękuję! Ja również wierzę, że to nie koniec. Ale teraz mam apetyt, bo jeżeli wiem, że tu się życie skończy a nie jestem pewna jak będzie w drugim "etapie" , to chcę wykorzystać ziemskie życie jak najlepiej. :)))  Pozdrawiam. :) @Marek.zak1Bardzo dziękuję! Też tak uważam. :) @violettaBardzo dziękuję!  Pewnie chodzi Ci o ten fragment: Mateusza 6:19-21: "Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje." @LeszczymBardzo dziękuję! 
    • huzarc
      Ukraina

      Przez huzarc · Opublikowano

      Rok pierwszy.  Zaskoczenie i heroizm Demon śmierci patrzy w oczy Wszyscy walczą Jak nigdy    Rok drugi.  Przełom bez przełomu Anioł nadziei oszukuje  Kroplówka wsparcia  I wędrówka ludów    Rok trzeci.  Rozczarowanie i zabawa Upiory szepczą w krzakach Asymetria adaptacji I korupcja codzienności    Rok czwarty.  Jałowe rozmowy  Widmo rozpadu Znużenie i pazerność     Rok piąty  Dokąd poprowadzi   

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...