Ginąc w jaskrawym blasku

[Arsis]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Źródło:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

… przedzieram się przez kurz i pajęczyny ― przytłoczony ciężarem żelbetonowej skorupy…

 

Moje zdeformowane ― nagie ciało… ― owiewa wiatr ―

wpadając z gwizdem

― do tego ― przeciw-atomowego bunkra…

 

…

 

… w pęknięciach ścian ― drga błękitne światło… ― otacza mnie chłodem…

 

…

 

… przywieram spierzchniętymi ustami ―

do stopionej struktury…

 

Całuję ją i głaszczę ―

wyczuwając wciąż

― nikły zapach radiacji…

 

…

 

… wiruje wokół palący pył…

 

…

 

To jest ―

mój

dom…

 

… samotny świadek eksplodującego przed dziesięcioleciami słońca…

 

Przygnębiająca resztka

z brunatnymi bąblami

― od straszliwego żaru…

 

… z rdzawymi smugami deszczów…

 

…

 

 

… potykam się ―

o wyrwane

podmuchem

― zbrojeniowe pręty…

 

…

 

Teraz ― zastygłe...

 

… rozczapierzone palce…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2017-07-31)

 

 

 

 

 

 

Edytowane 21 Marca 2022 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[Gość]

Jestem pełna podziwu 

Świetny wiersz!

[Astro Maestro]

mi tez sie bardzo podoba wiersz.

mysle ze bylby lepszy w formie krotkiego opowiadania , nie widze sensu w podziale na takie linijeczki i te pojedyncze slowa przeskakujace do kolejnej.