Wenus zza stołu

[Sebastian_Pietrzak]

Bywało że siadała na rogu stołu
wlepiając ślepia wielkie jak bursztyny
z najszczerszego kamienia
nie musiała nic mówić
była femme fatal i to jej wystarczało
czasem chciałem urwać ten plaster ciszy
starając się wynaleźć nowe słowa
które mogłyby określić tę chwilę
lecz ona wtedy wzdrygała ciałem
jakby mówiła wiem.

[Mirosław_Serocki]

Jedyne, co mogę podziwiać, to pański upór.

[natalia]

tę chwilę!
wielkie jak bursztyny? a Pan wie, że one tylko okazjonalnie są duże a zwykle to maleństwa w piasku? Dziwne porównanie, bo jeśli chodziło o kolor to słówko "jak" przy "wielkie" nie ma racji bytu.
urwać plaster ciszy= brrrr.... okropne sformułowanie
siadała na rogu stołu = a może wystarczy na stole? ten róg jakoś tak nie brzmi...
nie wiem, co ma tytuł do wiersza, jak się do niego odnosi?
ogólnie wiersz o ciszy pomiędzy dwojgiem ludźmi, ciekawie ujęty, ale uważam, że można by lepiej.

[Daniel Piaszczyk]

z pierwszej pomocy zerwać plaster ciszy" i do kosza z nim
reszta do szpitala na obserwacje, badania operacje i może
w lepszym pomysłem i wykonaniem powróc do zdrowia