"Kwintesencja Tęsknoty"

[Nelson]

 

Gdy pali się knot, ostatniej świecy,

Zszarzałej nocy, gdy nikt nie uwierzy,

Słabe światło, ulicznej latarni,

Gdy wszyscy będziemy już marni,

W wykwicie słabych słów,

Trudności jedynie koszmarnych.

 

Jak można głośno wołać,

Gdy życie już sczezło,

W ogniu dni piekielnie paskudnych,

Rozczłonkowanych uczuć,

Przykrych melodii,

I wulgarnych wyznaczników.

 

Pustynia życia prowadzi w suchotę,

Wodę znalazłbym w Twym sercu,

Lecz straciłem ochotę,

Na zamartwianie się w sednie,

Przeciągniętych do krzty dni,

Bez Ciebie, bez serca, żyję co raz biedniej.

 

Jak patrzę, na umór przez własne kaźnie,

Tak przykro mi będzie,

 

Gdy w końcu Cię stracę.

 

Więc wstaję odważnie, kolana obijam,

Nie martwi mnie znicz, niczyja wina.

 

Gdy w końcu Cie spotkam.

 

Jeszcze tylko jeden raz,

Proszę, błagam. Błagam tak.

 

Tęsknota to koszmar.

 

Nieopisany, w objęciach nocy i dnia,

Zawsze tak samo niszczący,

Bezprawnie myśli i sen mi przerywa,

Poeta już umarł niejeden,

Gdy pisał, tłumaczył i prawie był pewien,

 

Nim wiersz dokończył, staranny dokładny i bardzo piękny,

 

Przypomniał znów sobie, że nadal tęskni.

[Lidia Maria Concertina]

@Nelson Baaardzo ładne. Żeby nie powiedzieć - piękne! Pozdrawiam :)

[Nelson]

@Lidia Maria Concertina Fajnie, że się podoba :) Dzięki 

[Sylwester_Lasota]

Coś z interpunkcją się porobiło. Szczególnie w pierwszej.

Pomysł jest, ale do arcydzieła temu daleko, moim zdaniem.

Pozdrawiam.