Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

praktyczni mężczyźni wbijają żony na pal

pochłaniają obawy świata

że niebo dziś spadnie ze sferą

żyją chwilą 

z kobietą coś dzielą

 

praktyczne kobiety nadziewają się na rożen

smażą  w słońcu

rażą piorunem spojrzeń co bije z lustra jak zaraza

żyją wśród łąk luksusu

tylko po co im   poeta

 

 

Edytowane przez fregamo (wyświetl historię edycji)
Gość umbra palona
Opublikowano

@fregamo jeśli już to "praktyczni mężowie wybijają żony na pal..." reszta bez komentarza...nie podoba mi się. To ,że osiem razy użyłeś słowa praktycznie.......o niczym nie świadczy.

Opublikowano

Jeśli wbijanie na pal oznacza seks, można o tym porozmawiać. Jeśli facet jest interesujący i  zapewnia kobiecie fajne życie, to, że jest poetą, raczej jej nie przeszkadza. 

Wypróżniania bym z tym nie łączył.

 

Opublikowano

@Stary_Kredens męczeńsko poddańczą...

ani tą ani tą 

to raczej refleksją nad uproszczeniem z czasem związku - praktyką

@Lach Pustelnik to oczywiste że spółkują

 

@beta_b widzę Beata że coś Cię boli...

lecz zapewniam że nie ma tu ego

obserwacja i nie tylko...

niestety kobieta i mężczyzna są sobie niezbędni

niestety bo nie da się tego zmienić

choć Ci powiem w sekrecie, tylko nie mów nikomu ja lubię kobiety...

moją żonę, córkę

niestety obserwacja mówi mi że spora część ludzi to po prostu potwory niestety

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Nie znam na ludziach, raczej do nich tęsknię. Co to ego to niech każdy zostanie przy swoim. I boli mnie, to prawda, jestem chora. Ale nie ma na to innej recepty, prócz czas i dystans. bb

  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Poeta, w niemym geście, pochyla się nad stołem. Długopis, wąż z kryształowymi oczami, ślizga się po stole - zimny i obcy, sycząc alfabetem, który zapomniał istnieć. Jego tusz pachnie gwiezdnym pyłem i wspomnieniem spadających słońc. Kartka patrzy na niego niczym zimne, puste niebo po burzy - gotowa przyjąć wszystko, lecz nic nie wydać, choć skrywa w sobie miniaturowe galaktyki spragnione tylko hałasu. Ich orbitujące atomy tańczą w rytmie śmiechu kwantowego kota. Chce pisać - ale słowa uciekają, robią mu w głowie kabaret. Pomysły wirują jak kalejdoskop roztrzaskanych szyb. On łapie je dłonią pełną powietrza i chaosu, jakby łowił spadające gwiazdy w beczce mleka. A w kącie jego myśli samotny smok z migoczącymi skrzydłami, podśpiewuje starożytne formuły nonsensu. Lustro pokazuje go jako klauna w płomiennych skarpetkach, pół geniusza, pół katastrofę. Jego cień tańczy własnym życiem przez dziurę w suficie, a wnętrze -  puste jak opuszczony statek w porcie z mgły, pełne echa nieopowiedzianych legend i szemrzących w nim mgławic szeptów. Śmiech i rozpacz tańczą w nim tango groteski, wirując w rytmie, którego świat nie potrafi zobaczyć za kotarą absurdalnej codzienności. Długopis drży jak skrzydło motyla w trzęsieniu ziemi. Czas pęka jak bańka mydlana. A on siedzi - groteskowy i majestatyczny w swojej niemocy - jak kamień, który próbuje krzyczeć na ocean, a ocean odpowiada mu ciszą z dna świata. W jego cieniu rośnie las zrobiony z melodii, który szepcze w rytmie galaktyk. Kartka jest morzem ciszy, falującym od pustych słów. Każda linia niewypowiedziana - wybuch gwiazdy, eksplozja koloru i śmiechu w czerni, czasem rozpryskująca się w tęczę utkaną z chaosu komet. Poeta, zamknięty w swoim własnym teatrze, czuje, że jego niemoc to najbardziej dziki, najbardziej szalony i najpiękniejszy wiersz, jaki mógłby napisać. Bo Stwórca też czasem gubi długopis, a wtedy pisze sobą, udając, że wie, co pisze.    
    • @Radosław Na rzeczy!!
    • zanim słowa  uwiły sobie gniazda   nastał czas  odlotu   
    • Proste życie, kalafior z masełkiem, kefir, śliwki z Mołdawii, o Boże jakie pyszne i rugelach też ze śliwką, cynamonem i orzeszkami:) lubię takie niewymuszone:)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Omagamoga Eryka z Ryk limeryk, sylaby niezgodne, rymy też zawodne i wersów nie pięć, a cztery .    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...