Taniec czarnego łabędzia

[Tomasz Hęś]

Światło pada na scenę, wkracza czarny łabędź

Bladą zwierze ma cerę, przekraczając bramę

Pióra niczym czarna stal, przebija światłość

Spogląda on dumnie w dal, a tam tylko szarość

Wnet wyciąga swe skrzydła, na lewo i prawo

Okala wielką scenę, jak demon piekielny

A widownia w zachwycie, niby jedną zjawą

On zaczyna swój taniec, samotny, śmiertelny

Miliony mętnych oczu, wszystkie niepatrzące

Trawa jak czarne deski, od tańca skwierczące

On walczy wewnątrz siebie, na śmierć i na życie

Cierpi, płacze i krzyczy, samotnie i skrycie

Ostatni jego występ, już nigdy tu znowu

Lecz nikt nie ujrzy piękna, artysty i zgonu...

[Moondog]

stary jestem właśnie po seansie sugar man-a i twój wiersz idealnie opisuje jego przeżycia 

jeśli nie oglądałeś polecam jest mega inspirujący

[Edyta Janczura]

Prześliczne

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.