Spod latarni

[Lidia Maria Concertina]

Daj mi zobaczyć w twych oczach - w samo południe, kawałek twojego świata, kawałek naszej planety, gdzie żyją sobie całkiem spokojnie – dwa 'może' i brak 'niestety'

 

Daj mi w trzymanym wieńcu - wypatrzeć ogród na mapie raju, gdzie ci, co miłość już przeżyli - spokojnie ... dalej kochają

 

Ksiądz przypomina trafne memento, brama cmentarza i epitafium: 'dziś jesteś tym, kim ja byłem, jutro staniesz się tym, kim ja jestem'

A co zrobić z tym, kto wciąż poskramia dziką doczesność w  ... gładkiej rutynie?

 

Podaj mi rękę, zastukaj w bramę - cmentarze wszędzie są takie same

Obiecaj sobie - każdego ranka - że  łzę radości upuścisz na dno - swojej kajuty na ziemskiej łajbie, co czasem kołysze ... Ech! DOKĄD popadnie!

 

Nawet jeżeli  stwierdzasz, że zdążasz DONIKĄD, bo zamiast raju - wszędzie nicości

Pomyśl, że ci, co mogą, a narzekają - szkutniczą pracę, wątpiąc, partaczą

 

Takie jest życie: coś rodzi, umiera, odchodzi od zmysłów, zatraca wiarę, daje, zabiera, planuje ... ‘inaczej’

Wieniec w twej dłoni, w mej głowie - kufer wypchany po samo dno – marzeniami

Pies się obudził o 2 w nocy – fosforyzujesz ... wodospadami – wyrzucasz na brzeg muszle, meduzy i głaz pretensji (choć nie wiem, o co)

Jest jeszcze wiele ryb w ludzkim stawie – dużo gadają, ale czy ‘po coś’?

 

Niewierny bosman - MOŻE się wzburzył,

Że sztormem horyzont się ubogaca

A brzeg, jak zawsze, mało zyskuje – patyk, wodorost i żmudną pracę

  

... Też teraz siedzisz i o tym myślisz?

MORZE już wyschło i jest po burzy

Nie wiesz, co zrobić z ... żelazną boją?

 

... Przyślij mi kartkę z tej podróży ...

[fregamo]

DOKĄD

DONIKĄD

MOŻE

MORZE

ciekawe spojrzenie z raczej marzenie...

mam nadzieję że się mylę

pozdrawiam