Zgłoś

Bronimy tego rowu melioracyjnego od roku, od zawsze, od kwadransa.   Trwają negocjacje. Zawsze coś musi trwać — nasz ból to rozumie.   My napełniamy mogiły resztkami przyjaciół, których imion nawet nie poznaliśmy.   Ostateczność ma formę świstu ścinającego powietrze.   Zostaniemy — to zginiemy. Może już zaraz. Pójdziemy stąd — to umrzemy kiedyś, jak dogadają się w końcu ci najmądrzejsi.   Tam, daleko. To my — tu, blisko — zwiesimy głowy, Ktoś musi dźwigać fatum… pytając: po co tu było trwać, skoro rów nasz oddany i groby też.   Zatem jesteśmy i odchodzimy nieustannie — za siebie, co najmniej do czyśćca.  

Idziesz gdzieś i wcale nie najdalej i łapie cię sążnisty deszcz, więc masz taką małą ochotę, żeby ten deszcz był czymś milowym, przesądzającym i determinującym, że oto odtąd los potoczy się naprawdę odmiennie, znaczy się dużo lepiej. A po tym deszczu w wielkim na ogół, pod którym nieprzyjemnie przemokłeś i tak kołaczą i kotłują się stare historie i przewlekłe sprawy.   Warszawa – Stegny, 22.10.2025r.

@Migrena Przez wiersz przeziera cicha mądrość i melancholia, bardzo dobrze dozowana słowami kontemplacja świata jako obiektu zawieszonego w wieczności, który trzeba wciąż czytać i odczytywać na nowo. Tekst nie irytuje sztucznymi bawialniami do egzaltacji lecz mistrzowsko operując refleksją w duchu wielkich klasyków poezji buduje emocje z naturalnym natężeniu i umiarem, za jakimi kryje się hołd wobec pamięci, która zapisuje świat i czyni go przez to ważnym oraz wiecznym.  

@Wiesław J.K. Nie inaczej, dziękuję za uwagę.

Wykorzystywanie wszelakich nieszczęść dla kasy to niestety chleb codzienny wszelakich mediów.  To ważny temat dotyczący nas wszystkich i dobrze, że go poruszyłaś. Pozdrawiam